نمایش آثار برگزیدگان دومین فراخوان سالانه‌ی پروژه‌های محسن
نمایشگاه گروهی
۸ شهریور — ۲۹ شهریور، ۱۳۹۸
پروژه‌های محسن از سال ۱۳۹۴ با هدف ایجاد بستری متفاوت و منعطف‌تر برای نمایش آثار هنری مبتنی بر چیدمان و اجرا در سه فضای بلااستفاده‌ی معماری ساختمان گالری محسن شامل بام، پاسیو و حیاط برنامه‌ریزی شد تا در کنار نمایش‌های منظم در سالن اصلی، تجربه‌های تازه‌ای را برای هنرمندان و مخاطبان عرصه هنرهای معاصر تهران امکان‌پذیر کند. فراخوان سالانه‌ی پروژه‌های محسن فرصتی رقابتی برای محک هنرمندان جوان ایرانی و عرصه‌ای برای ارائه‌ی ظرفیت‌ها و نمایش این استعدادها است.
سه پروژه‌ی برگزیده‌ی دومین دوره‌ی فراخوان پروژه‌های محسن که با آرای هیات داوران انتخاب شده‌اند، سه چیدمان متمایز در مفهوم و شیوه‌ی ارائه‌اند: «مخفیگاه»، باغچه‌ای فرایندمحور، معلق و مستقل از مفهوم حیاط در «حیاط» اثر پونه اوشیدری؛ «دیستوپیا» اثری از شانا عبدالهیان و احسان علیزاده در «پاسیو»، تا آن‌جا زیستگاهی موقت برای گونه‌ای قارچ شود؛ و «توازی یا تلاقی؟»، سازه‌ای در «بام» اثر ساناهین باباجانیانس که از تفاوت‌ها و شباهت‌های دو فرهنگ سخن می‌گوید.
پروژه‌ی «مخفیگاه» از مجموعه‌ی «فراموشی» یک حیات آویخته در فضای «حیاط» است اثر پونه اوشیدری نقاش و تصویرگر. اوشیدری در «مخفیگاه» تجربه‌ای رو به جلو و فرایندمحور از تقابل ایستایی مدیوم عکس و پویایی دانه‌هایی حاوی حیات ارائه می‌دهد که دست آخر یکی مغلوب دیگری می‌شود. این چیدمان درباره‌ی درهم‌تنیدگی، تجمع، پراکندگی و تکثر عناصری است که ذات پیش‌رونده‌شان پوشاننده و اشغال‌گر محیط میزبان است. ریشه و بن این باغچه‌ی معلق و مستقل از معماری حیاط، طی روزهای نمایشش هرروز بیش از قبل بر پرتره‌ی هنرمند حکمرانی کرده تا در آخر آن را از آن خود کند. زمان، نیروی محرکه و تمام‌کننده‌ی «مخفیگاه» است.
اتوپیا (آرمان‌شهر) مکانی بی‌مکان است که وجود ندارد. اتوپیا ایدئولوژیک است و در مقابلش دیستوپیا (ویران‌شهر) بهای ایدئولوژی و آرمانِ ازدست‌رفته را می‌پردازد. پروژه‌ی «دیستوپیا» در «پاسیو» اثری مشارکتی از شانا عبدالهیان و احسان علیزاده است که سفری تلویحی از اتوپیا به دیستوپیا دارد. این پروژه از تعداد بسیار زیادی قارچ‌های گانودرما تشکیل شده و تصویری درگیرکننده از گذشته، حال و آینده، از رفاه، مصرف، پیشرفت، فناوری و ویرانی دارد که بازدیدکننده را مفتون روابط میان این مفاهیم می‌کند. موجودات این زیستگاهِ موقت گرچه وابسته به میزبان‌اند و از آن منبع تغذیه می‌کنند اما چنان به نمایش درآمده‌اند که انگار مستقل و پیرو نظمی خاص‌‌اند. «دیستوپیا» هم صحنه‌ی بازی و هم محل به نمایش درآمدن است. این فضاسازی که میان اتوپیا و دیستوپیا معلق است از دو بخش تشکیل شده: یکی حضور قارچ‌های گانودرما که در محیط میزبان در حال زیست هستند و دیگری سازه‌ای با ریخت یک گنبد مخروطی‌شکل. شانا عبدالهیان در رشته‌ی نقاشی و احسان علیزاده در رشته‌ی معماری مشغول به تحصیل‌اند.
«توازی یا تلاقی؟» پروژه‌ی ساناهین باباجانیانس نقاش ایرانی‌ـ‌ارمنی است که بر «بام» به نمایش در می‌آید. این اثر که سازه‌ای ملهم از معماری ایرانی‌ـ‌اسلامی و ارمنی‌ـ‌مسیحی است، بر پایه‌ی مفهوم «دوگانگی» و «چندگانگی» شکل گرفته و پیش رفته است. بر روی این سازه با پایه‌ی شش ضلعی و گنبد مخروطی‌شکل، فرم‌هایی تزیینی با ریتمی منظم تکرار شده‌اند، که همگی مبین ردهایی از دو فرهنگ و دو دین است. باباجانیانس که از رشته‌ی نقاشی فارغ‌التحصیل‌شده است، در این پروژه مرزهای دوبعدی بوم را درمی‌نوردد و از بعد سوم در اندازه‌ای بیش از ارتفاع دید برای لمس مفهوم بهره می‌جوید.
