در ذهن انسان تصویر واضحی از دنیای اطراف وجود دارد که مملو از صداها، بوها، رنگ‌ها، اشیا و خاطرات است. اما مغز تنها تصاویری لحظه‌ای را در اختیار ما قرار می‌دهد؛ در حقیقت، بیشتر آنچه «می‌بینیم» چیزی جز توهم نیست. چشم‌های ما همه‌چیز را نمی‌بینند، بلکه به‌واسطه‌ی «حرکت جهشی چشم»، نگاه‌هایی اجمالی از دنیای بیرون را ثبت می‌کنند. بین این حرکات سریع، ما عملا نابیناییم، چراکه مغز داده‌هایی که هنگام رویداد حرکت جهشی چشم دریافت کرده را پردازش نمی‌کند. بیشتر آنچه حواس ما انجام می‌دهند چیزی است شبیه به فشرده‌سازی داده‌ها: ساده‌سازی برای اینکه بتوانیم عملکردی داشته باشیم. ذهن ما ناظر منفعلی نیست که فقط واقعیت را چنان‌که هست درک کند. ذهن ما عملا واقعیت را تغییر می‌دهد. «ادراک‌پریشی» بر اساس این عملکرد طبیعی مغز ساخته شده که عبارت است از جمع‌آوری تصاویر برای بازسازی واقعیت و ساختن خاطرات تا این سؤال را مطرح کند: «آیا می‌توانیم واقعیت را دریافت کنیم؟»