در جست‌وجو برای نظم در هرکجا، امکان یافتن آشوبی بی‌پایان دور از ذهن نیست؛ هرج‌ومرج همواره می‌تواند بر نظم چیره شود چراکه سازمان‌پذیرتر است. نمایش دونفره‌ی نقاشی‌های لیلا اسکندری و هانیه فرهادی‌نیک در گردونه‌ای بی‌آغاز و پایان، میان نظم و آشوب می‌چرخد. در آثار لیلا داستان اصلی کنار زده می‌شود و خرده‌روایت‌ها برجسته می‌شوند و نقاشی‌های هانیه تصویر وضعیت‌هایی هستند که طی آن انسان با طبیعت یکی می‌شود. مشخص نیست هرکدام کجای گردونه ایستاده‌اند: لحظه‌ی انتظام آشفتگی‌ها یا برهم ریختن سکون. تقابل سکون و هرج‌ومرج، تناقض نیست؛ نبود نظم همان آشوب است. هر دو هنرمند که پیش‌تر آثارشان در سلسله‌نمایش‌های «اپیزود» معرفی شده بود، سراسیمگی و پریشانی زندگی معاصر را دستمایه‌ی جهانی نو و شخصی می‌کنند.

لیلا اسکندری در مجموعه‌ی «این روایت تمام حقیقت نیست» با بازخوانی منظومه‌ی خسرو و شیرین، با پرسپکتیوی شخصی‌‌سازی‌شده و موقعیت‌هایی بازیگوشانه، امکان‌های «بودن» شخصیت‌های فرعی را به تصویر می‌کشد. همان طور که او در ذهن داستان‌هایی تازه خلق می‌کند، مخاطب نیز به این هیاهو دعوت می‌شود تا قصه‌ی خود را بسراید و از هجوم بی‌نظمی‌ها نظم حاصل کند.

سلف‌پرتره‌های هانیه فرهادی‌نیک که به‌شکل جفت‌هایی مرتبط ارائه می‌شوند، اتفاق‌هایی کوچک را تصویر می‌کنند که به رخدادهایی بزرگ‌تر می‌انجامند. او تخیلی به‌کار می‌برد که بر پایه‌ی مشاهده و تجربه‌ی حسی است؛ تصرف و تسلط بر طبیعت براساس تجربه‌ی حضور پیاپی در آن. هانیه با بازی با رنگ‌ها و موقعیت فیگورها، در پی یکی شدن با طبیعت است، به دنبال رسیدن به این هم‌سویی در طبیعت دست برده و آن را ازآن خود می‌کند.

آثار لیلا و هانیه دارای ویژگی‌های تصویری مکان‌مند هستند، اما بی‌زمان به نظر می‌رسند. از التهاب به سوی التیام می‌روند و از کابوس دشوار واقعیت به جهانی فانتزی پناه می‌رند.