«ادراک‌پریشی» که در لغت به معنای نادانستن و نقص در بازشناسی است، در پروژه‌ی علی فی با همین نام به شکل چیدمان نیومدیا ارائه می‌شود. ذهن که توانایی ثبت واقعیت به صورت کامل را ندارد، فقط تصاویر لحظه‌ای را که از طریق چشم دریافت کرده کنار هم قرار می‌دهد تا واقعیتی بریده‌بریده شکل دهد یا واقعیتی نو برای خود خلق کند. علی در این پروژه خود را در معرض ویدیوها و تصاویری از خاطرات شخصی قرار می‌دهد که برای او بار احساسی دارند. در این فرایند از تکنولوژی EEG  یا نوار مغزی استفاده می‌شود که طی آن فعالیت الکتریکی مغز ثبت شده و سپس این دریافت‌ها و واکنش‌های هنرمند از یادآوری خاطرات به کمک سیستمی دارای هوش مصنوعی در قالب تصویر، صدا و ویدیو ارائه می‌شوند.

علی فی تلاش دارد با کنترل فرایند خاطره‌سازی، فرایند درک واقعیت توسط انسان را به پرسش بگیرد. در این جریان مخاطب، پیوسته وادار می‌شود تجربه‌ی زیسته‌ی خود، خاطرات و واقعیت خودساخته‌اش را مورد پرسش قرار می‌دهد. با این بازنگری، می‌توان به تجربه‌های ثبت‌شده شک ورزید و این آغاز تردید در واقعیت شخصی، آغاز تغییر خود و ایجاد وضعیت وجودی نو است.

آثار در این نمایش به چند شکل ارائه می‌شوند: ویدیوآرت، چاپ دیجیتال و ان‌اف‌تی که ویدیوها در سه بخش به نمایش درمی‌آیند. در یک بخش برخی از صحنه‌های انتخابی هنرمند که در فرایندی درلحظه از طریق نرم‌افزار تولید شده، پخش می‌شود. بخش بعدی شبکه‌ای از داده‌های امواج مغزی هنرمند هنگام تولید تصاویر و فرایند تصمیم‌گیری و انتخاب نرم‌افزار از داده‌ها را به نمایش می‌گذارد. در بخشی دیگر ویدیویی مشاهده می‌شود که بازسازی دو تست به‌خاطرسپاری الگوهای تکرارشونده است که هنرمند در فرایند پروژه از آن‌ها برای فعال‌سازی خاطرات استفاده می‌کرده است. حضور مخاطب در برابر این چیدمان و آزمودن خود گویی همان شک کردن به واقعیت و چندباره اندیشیدن است.

«ادراک‌پریشی» با وجود آنکه از نرم‌افزارهای مهندسی‌شده و الگوریتم‌های هوش مصنوعی استفاده می‌کند، درونی‌ترین لایه‌های افکار و احساسات علی را به نمایش می‌گذارد. او ترس‌ها، نگرانی‌ها، شادی‌ها و تمام خاطراتش را در قالب تصاویری انتزاعی در معرض دید دیگران قرار می‌دهد تا تجربه‌ی ادراک، دگرگونی و شک در واقعیت شکل‌گرفته در ذهن را با آن‌ها شریک شود.

تولید این اثر توسط «شورای هنر کانادا» و شهر تورنتو از طریق «شورای هنر تورنتو» حمایت مالی شده است.