الیکا هدایت (م. ۱۳۵۸، تهران، ایران) دانش‌آموخته‌ی دانش سرای عالی ملّی هنرهای زیبای پاریس، استودیو آنت مساژه و نیز «لا فرنوا»، استودیو ملی هنرهای معاصر است. الیکا هدایت برای آثار خود اغلب از شواهد و مستندهای تجربی در یک جهان رؤیایی و خیالی استفاده می‌کند. داستان‌های او معاصر و شخصیت‌هایش واقعی هستند. همه‌ی آثار او به منابع تاریخی اشاره می‌کند و آن‌ها را به حوزه‌‌ی تجربه‌‌ی شخصی می‌برد. او عمدتاً از امکانات مختلف کار خود به عنوان یک سند روایی و ابزاری برای بازیابی حافظه استفاده می‌کند. واقعیت، حافظه و خیال در یک داستان شخصی به شکل‌های مختلف گرد هم می‌آیند: طراحی، فیلم، مستند، نقاشی و اجرا. هدایت با به کار بردن این مدیوم‌ها، جهانی خیالی آفریده است؛ بازتاب نظام مسلطی که در جست‌وجوی آرمان شهر و مسحور تجدد، فناوری و انواع رسانه است. این نظام ایدئولوژیک در آثارش چنان تغییر شکل و اعوجاج یافته که دیگر قابل تشخیص نیست. بنابراین، او تا جایی در مسیر یافتن این آرمان شهر پیش می‌رود که به آشوب و گروتسک می‌رسد: به یک ویرانشهر واقعی. طراحی‌هایش سرشارند از تناقض‌نمایی و حاکی از اعتراض به نظم مستقر. آثار او اغراق‌آمیز به نظر می‌رسند و نشان از التقاطی دارند که در تمام اعصار، مورد ستایش و انتقاد قرار گرفته است. هدایت در پاریس و تهران زندگی و کار می کند.