سارا عباسیان در آثار چندرسانهای خود به بررسی نقش خشونت در جامعهی بشری میپردازد. در چیدمان «ما هرگز گذشته را برای تلافی به خاطر نخواهیم آورد» (۱۳۹۴)، پیکرههایی واقعنمایانه از گوشت و استخوان در پس چهرههایی محو دیده میشوند. ظاهراً هنرمند این تصاویر را با اِعمال نیرویی زیاد خلق کرده و سپس آنها را از شکل انداخته است؛ بنابراین، خود تصاویر نیز قربانی نوعی خشونت هستند. تصاویر سوژهها از زوایای نیمرخ و روبهرو، تداعیکننده عکسهای بازداشتیان و نیز شبیه به عکاسیهای انسانشناسان قرن نوزدهم اروپاست که درگیر علم نژادپرستانهی جمجمهسنجی بودند. مجموعهی دیگر همان سال با عنوان «شبکورها به هم رحم نمیکنند» را نیز میتوان به یک سری چهرهنگاری با سوژههای غیرانسانی تأویل کرد. در این مجموعه، عباسیان گونهای از خفاشهای آدمخوار را موضوع کار خود قرار داده: هدف وی طبیعی جلوه دادن خشونت نیست بلکه ارائهی استعارهای از بیرحمی و خودتخریبی نوع بشر است.در نمایشگاه حاضر، عباسیان برای انتقاد از وضعیت معاصر به موضوع دیگری روی آورده است. در منطقهای که هر روزه بر اثر فشارهای داخلی و خارجی، زندگی مردم به بیثباتی کشانده میشود، هنرمند دیدگاهی آخرالزمانی را ارائه میکند که توام با ابهام است: از سویی لاکپشت که نماد صبر و عمر طولانی است احساس میکند باید پناه بگیرد و آمادهی دفاع از خود باشد و از سویی دیگر آنها خود به جلادانی ترسناک و بیرحم تبدیل میشوند. در بخش دیگر، بازدیدکنندگان وارد دپو میشوند که بخش دائمی نمایشگاههای آتی سارا عباسیان است و بر چیدمانهای تندیسگون و فضاهای مفهومی پساآخرالزمانی تمرکز دارد. سارا عباسیان هر بار در دپو براساس موضوع هر مجموعه اشیا را بهطور هجوآمیزی برای نمایش جنبهی هلاکتآمیز انسانیت میانبارد.این بار دپو در فضای داربست به یک انبار مهمات تغییر شکل یافته و انواع ماسک گاز، زره، جلیقههای انفجاری و نارنجک در ابعاد فیگور لاکپشت در آن چیده شده است. بازدیدکنندگان میتوانند این ابزار ترور را لمس کنند، آنها را بپوشند، همزمان با شورشگر و قربانی همذاتپنداری کنند و نزدیکی آن را دریابند. در کنار این مجسمههای آهنی با ابعاد واقعی طراحیهایی قرار دارد که با فشار زیاد مداد از لاکپشتهایی در قامت مخلوقات چند سر و هیولاوار ترسیم شده، که ظاهراً به واسطهی درگیر شدن در جنگ از ریخت افتادهاند.«گرانش تباهیناپذیر» مجموعهای تاملبرانگیز و در عین حال تکاندهنده است که نقش آیینهای خیالی را برای جهان معاصر ما ایفا میکند و بازتاب نابودی و مرگی است که ما را احاطه کرده است. سارا عباسیان با هنرش، آگاهانه به مخاطب تلنگر میزند و به همه ما هشدار میدهد.