زهرا قیاسی (م. ۱۳۶۰، ارومیه، ایران) فارغ‎التحصیل کارشناسی مهندسی کامپیوتر سخت‌افزار و کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی است. او فعالیت حرفه‌ای خود را در زمینه‎‌ی هنرهای تجسمی از سال ۱۳۸۹ آغاز کرد که البته پیش از آن چندین دوره‌ی آزاد هنری را گذرانده بود. او جهان پیرامونش را با توجه به شکاف‌هایی که در واقعیت وجود دارد ترسیم می‌کند. به نظر او اثر هنری می‌تواند افقی نو به واقعیت بگشاید و آن‌چه را در پس جهان مالوف نهفته است آشکار سازد. قیاسی تاکنون پنج نمایش انفرادی در ایران و چین برگزار و در نمایش‌های گروهی متعددی شرکت کرده است. قیاسی در کنار رشته‌ی هنری تخصصی خود که نقاشی است، نمایشگاه‌هایی را نیز کیوریت کرده و در زمینه‌ی فلسفه و هنر کتاب‌ها و مقالاتی ترجمه و منتشر کرده است. قیاسی در تهران زندگی و کار می‌کند.

رنگدانه‌ی سیاه به صورت خالص و بدون نیاز به عمل آوری به دست انسان در جهان طبیعت وجود دارد. سیاه هایی که امروز در نقاشی استفاده می‌شوند اغلب پایه‌ی کربنی دارند و برای عمل آوری متکی به سوزاندن انواع چوب و استخوان‌اند. رنگ سیاه مرکب خوشنویسی نیز با جمع آوری و فرآوریِ دوده به دست می‌آید. این رنگ اصلی‌ترین رنگ مورد استفاده در چاپ کتاب است.

در اسطوره‌های ایرانی سیاهی رنگ جهان زیرین است. دنیای مردگان غرق در تاریکی است و نور و زایش از دل آن تیرگی بر می‌آید. ایزدان به وجود آورندگان انسانند، همچون سیاوش که در آتش می سوزد و می میرد و به جهان تاریکی می‌رود و با فرا رسیدن بهار در قالب گیاه از نو زاده می‌شود.

در نوع خاصی از فرایند فسیل شدن گیاهان، پدیده‌ای نادر رخ می‌دهد، به این ترتیب که تصویری دوبعدی از موجود زنده در میان لایه‌های سنگ شکل می‌گیرد. این تصویر به علت فشار بیش از حد و تأثیرات فرسایشی در طی هزاران سال به شکل ردی رنگین بر سنگ باقی می‌ماند. در واقع این نوع فسیل، تصویر دوبعدی بازنمایانه‌ی موجودی باستانی به دست طبیعت است آرشیوی پنهان از موجوداتی معدوم.

استفاده از خاکستر به جای مانده از سوختن کتاب برای نقش کردن تصویر باغ فسیلی گیاهان منقرض شده اشارتی است به مرگی که موجب از دست رفتن کلی جهان پیشین می‌شود و به ظهور متنی نو می‌انجامد که خواندن آن با قراردادهای پیشین ناممکن است.