بهرنگ صمدزادگان در چیدمان «عشاق در تاریکی» در ادامه‌ی مجموعه‌ی پیشین‌اش، تلاش در ساختن روایتی دارد که گویی تا حالا از منظر به دور مانده است. رنگ‌های سرزنده‌ی آبرنگ و یادمان‌های سرامیکی به‌جامانده‌ی تک‌رنگ و منزوی در کار او تبدیل به هجویه‌ای می‌شوند برای عشاقی که تحت‌تاثیر تغییرات بزرگ سیاسی-اجتماعی سرشت شومی جز فراق در انتظارشان نیست.