اولِ این دو خطِ آخر نقطه است، آنجا مسافت نیست، و میان آخرِ هر دو خط یک گَز مسافت بُوَد. اکنون، اگر این دو خط که تا زمین کشیدی تا فلک بکشی، میان آن دو خط تا آن جایی که شکل آفتاب است دو گَز بُود و مسافتِ شکلِ آفتاب چهار گَز نهادیم. پس دو گَز جرم آفتاب از این دو خط بیرون باشد: یک گز از جانب راست یک گز از جانب چپ. اگر خود به جایِ یک گز یک ذره بُود که با زیرِ سرِ نقطه‌ی اول که به ماه تعلق می‌دارد از هر دو طرف نور به هم پیوسته شود و سایه‌ی زمین اینک شب باشد، چندان است که میانِ این دو خطِ آخر از زمین تا نقطه‌ی باقی، همه به نور آفتاب روشن است.*

*فی حالتِ طفولیّت/ شهاب الدین یحیای سهروردی