مجموعه‌ی مجتبی امینی با عنوان «خبط» متشکل از آثار مجسمه، نقاشی، ترکیب مواد و چیدمان‌های بزرگ‌مقیاس است. امینی با الهام از خشونت در زندگی روزمره، زندگی شخصی و تاریخ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی‌ایران گذشته و حال را در‌هم آمیخته است. آثار او اغلب مخاطب را به تامل در خشونت وا می‌دارد.
کندوکاو امینی در فرم و ماده او را به سمت استفاده از مواد مختلفی چون سریشوم، پوست گوسفند، پیه شتر و صابون سوق داده است. او با استفاده از این مواد طبیعی و نحوه‌ی تغییر شکل آن‌ها به کشف فرم و محتوا می‌پردازد. آثار او که بیانی نمادین از بقایای خشونت هستند، مخاطب را با موضوعاتی متداول مواجه می‌کنند: تبدیل پوست حیوانات به مشک، چربی حیوانات به صابون‌ و استخوان آن‌ها به چسب. مرگ از مفاهیم تکرارشونده در آثار امینی است. او در مجموعه‌ی «جار» روی ظروف بزرگ سفالی کلماتی عربی حکاکی کرده بود و وقتی مخاطب آن‌ها را می‌خواند به سطحی جدید از معنا دست می‌یابد که در ابتدا حاصل نمی‌شود. این مجموعه نمایانگر فقدان حیات و سرزندگی در زمان خشکسالی است و این ظروف خالی انعکاسی تلخ از زمین‌های بی‌آب و علف هستند.
کلمه‌ی «خبط» مدخل نمایشگاه است که با ارجاع به ثبت کلمات بر روی اشیا، به خشونت و عواقب آن اشاره دارد. «خبط عشواء» به شتری اطلاق می‌شود که توانایی دیدن ندارد و بر هر چیز قدم می‌گذارد؛ کنایه از افرادی که ناآگاهانه عملی را انجام می‌دهند. از دیدگاه انتقادی، آثار امینی زبان بصری جدیدی را برای خلق مفاهیم جدید ارائه می‌کند.
مجتبی امینی همچنان به این مسئله می‌پردازد که زبان چگونه معنای فرم را دچار استحاله می‌کند و نیز چگونه هیچ‌چیز فاقد معناهای سیاسی و تاریخی نیست.