پروژه‌های محسن از سال ۱۳۹۴ در قالب سه فضای «پاسیو»، «بام» و «حیاط» گالری محسن، با هدف به چالش کشیدن شیوه‌ی متداول نمایش آثار هنری در چاردیواری سفید بنا گذاشته شد تا ضمن ترغیب هنرمندان علاقه‌مند به هنرهای چیدمانی و چندرسانه‌ای، مخاطبان را نیز به تجربه‌ای دیگر در فضایی انعطاف‌پذیرتر دعوت کند. فراخوان سالانه‌ی بودجه‌ی حمایتی پروژه‌های محسن از سال ۱۳۹۶ با رویکرد حمایت از هنرمندان ایرانی جوان حوزه‌ی تجسمی و نمایش جریان روز هنر معاصر بنا گذاشته شد.
برگزیدگان سومین دوره‌ی فراخوان سالانه‌ی پروژه‌های محسن در فضای «پاسیو»، «بام» و «حیاط» به این ترتیب است: محسن رافعی، درسا اسدی و مه‌سا پرویزی.
محسن رافعی در فضای نورگیر و روبه‌بالای «پاسیو» یک مسیرمعلق پله‌ای برای انتقال بدن از زمین به آسمان یا از تاریکی به روشنایی چیده است. این پله‌ی لغزان برخلاف پله‌های مستحکم و مقاوم ساختمان‌ها، در مقابل نیروی واردشده بر سطحش رفتاری متغیر و تعاملی دارد، بنابراین تجربه‌ی هر مشارکت‌کننده منحصربه‌فرد و کاملا بدن‌محور است.
درسا اسدی در فضای «بام» چیدمانی مخروطی‌شکل و نیمه‌شفاف از یک باغ جعلی و معبدی خیالی برپا کرده است. او تصور پدرسالارانه‌ از هندسه و معماری خشک معابد در شکل‌گیری تمدن‌ها و افسانه‌پردازی و اسطوره‌سازی برآمده از آن‌ها را با روحیه‌ای زنانه بازسازی و با تصاویری رقصان از گیاهان و گل‌های باغی آراسته است.
مه‌سا پرویزی چیدمانی طراحی‌محور درباره‌ی وقایع جمعی‌ و خاطرات گریزناپذیر از آن را در فضای بینابینی «حیاط» برپا کرده است. این روایت در سه پرده، نمایشی سراسر سیاه و سفید و اندوه‌بار از جمعیت نامعلوم آدم‌ها را در گوشه‌ای از خیابان نشان می‌دهد. این پرده‌های ناواضح نمایشی بریده‌شده و الکن از یک روایت کلی‌ترند که همچون رسانه‌های جمعی تنها بخشی از اتفاق را بزرگنمایی کرده و در تنگنای نفس‌گیری نشان می‌دهد.