امیرحسین زنجانی در مجموعه‌ی «منجی» و در ادامه‌ی پروژه‌ی میلیتاریسم به دنبال تاریخی بدیل است که این بار از زبان شکست‌خوردگان بازگو می‌شود. او که همواره در آثارش رویکردی کنایه‌آمیز و نقادانه به موضوع جنگ و نظامی‌گری داشته است، در این مجموعه با کنکاش در آثار مهم و شاخص تاریخ هنر از دلاکروا تا مونه، سعی دارد وقایع زمانه‌ی خود را با وام گرفتن از آن تصاویر با رویکردی پاپ در پالت رنگی محدودی بازآفرینی کند. امیرحسین با کولاژ تصاویر مستند خشونت و جنگ و استفاده از شمایل جنگ ستارگان، سرکوب و کشتار بشر را با وعده‌ی آزادی و دموکراسی به پرسش می‌گیرد. اگر استورم‌تروپرهای جنگ ستارگان آفریده شدند که به‌عنوان اسطوره‌های معاصر در قرن سیاه جنگ‌های جهانی، رابطه‌ی خیر و شر و مسئولیت‌های بشر را به او یادآوری کنند، در آثار امیرحسین به‌گونه‌ای هجوآمیز در نقش یک منجی مدعی اما پوشالی ظاهر می‌شوند.

در این مجموعه زنجانی برای اولین‌بار فیگورهای نقاشی‌‌هایش را از کادر دوبعدی بیرون کشیده و به آن‌ها جسمیت بخشیده است. مجسمه‌های او با کولاژ کردن تن‌پوش استورم‌تروپرها بر تن مجسمه‌های روم باستان و انتخاب عناوینی پارودیک، بر ناتوانی منجی‌های ساختگی و توخالی برای نجات بشر پافشاری می‌کند. مجموعه‌ی تازه‌ی امیرحسین نمایش رابطه‌ی قدرت در برابر کشتی‌شکستگانی است که هر لحظه ممکن است غرق شوند. او در فضایی وهم‌آلود به امیدواری شک می‌ورزد و روایتی ازهم‌گسیخته از آخرالزمانی نزدیک ارائه می‌دهد.