عکس‌های مهرداد افسری مجموعه‌ای است درهم‌تنیده‌ از روابط پیچیده در باب چیستی تصویر، بازنمایی و مداقه در جهان. عکاسی برای او مدیومی است که اتفاقا برای رسیدن به حقیقت تام به توان آن امید نمی‌بندد و ابزاری است برای دیدن و طرح پرسش‌هایی که پاسخ‌شان فراتر از توان بازنمایی و ثبت واقعیت است. او برهانی خُلفی را در پیش می‌گیرد و نفس دیدن و بازنمایی را با سوال و چالش و تردید مواجه می‌کند.
«عکس‌های درپیش» با دوربین پولاروید عکاسی شده‌اند، اما این‌بار عامل یعنی عکاس میدان دید دوربین را سد کرده و جلوی بازنمایی را گرفته‌است. اراده‌ی سوژه سد راه بازنمایی شده است و این مکانیسمِ ماشینی را با تصمیم خود دچار اختلال کرده است. بنابراین نه از عکس به‌عنوان ابژه‌ی بازنمایی چیزی مانده و نه از جهان به‌عنوان موضوع آن. چیزی برای دیدن نیست و تصمیم و قضاوت و تجسم بر عهده‌ی ذهن دریافتگر است تا به پرسش‌های خود در باب چیستی و چرایی این آثار پاسخ دهد. تنها سرنخ عناوینی است که در حاشیه‌ی پایینی هر عکس آمده که به تاویل ما جهت می‌دهد.
این‌گونه است که افسری اثرش را نه در چارچوب دوبعدی عکس بلکه در رابطه‌ای سه‌گانه میان سه مفهوم «دریافتگر ـ تصویر ـ جهان» بسط و تعریف می‌کند. او از ما می‌خواهد تصویر را به‌مثابه‌ی امری ذهنی ببینیم نه عینی اما گویی هم به بازاندیشی مفهوم تصویر، بازنمایی و تماشا می‌پردازد و هم به بازنگری و نتیجه‌گیری دستاورد بیست سال گذشته‌اش. همه‌چیز تیره یا روشن است و تقریبا تخت؛ گویی هنرمند در این سه‌گانه نیز به بازاندیشی می‌پردازد و نظم این ساختار را برهم می‌زند و آن را دچار اختلال می‌کند. بدین روش که دریافتگر در جای خود می‌ماند اما آن‌چه در پیش دارد دیگر «تصویر‌ـ‌جهان» نیست، بلکه «ناـ‌تصویر، ناـ‌جهان» است.