بازبینی سرزمینی که تلاش بر به تصویر کشیدنش دارم اگر نه به واسطه‌ی اندیشه‌ای خاص خود که بدون آن ممکن نیست. تفکری که حقیقت را برایم دل نشین می‌کند و تصویری که حقیقی‌تر از تجربه می‌نماید. انگاره‌هایی که با نزدیک شدن شب چشم باز می‌نمایند و در قراری نامعلوم ملاقاتم می‌کنند. استعاره‌ای که این سرزمین را می‌سازد مصداق تمامی از زبانی است که با آن سخن می‌گویم. کالبدی عظیم و ساکن که گاه مانند آیینه‌ای پیش روست، گاه تنها خاطره ای پوسیده و گاه جامی که خبر از آینده می‌دهد. وسعت زیست‌گاه من برابر با وسعت قلمروام در خیال است و سیاهی خاصیت آن.
مهدی عبدالکریمی
بهمن ۱۳۹۲