لثه گوشت بیخ دندان است وحائل میان دو چیز یعنی همان دندان. گاهی می‌شود چیزی حائل، حجاب یا حتی مانع شود برای دیگر چیزها، مثل فرم برای مفهوم و مقصد برای مسیر. محمد مساوات وقتی می‌نویسد به لذت نوشتن می‌اندیشد پیش از آن‌که مفهوم یک به یک کلمات بر لذت نفسِ نگاشتن پیروز شود. نیز نقاشی برای او یک لحن است پیش از آن‌که شیوه‌ی بیان باشد. «لثه» عنوان تازه‌ترین نمایشگاه نقاشی محمد مساوات است که در آن نگاره‌ها در تصادفی از اسطوره‌گرایی تا کودکانگی و واقع‌گرایی تا انتزاع‌گرایی‌اند.
او هنرمندی بدیهه‌گو و پرسه‌زنی خرده‌بین در متریال و مدیوم است که گاه خال روایتگری را در تئاتر می‌یابد و گاهی دیگر در نقاشی. مساوات که پیش‌تر چند نمایشگاه نقاشی برگزار کرده و چندین نمایش را بر روی صحنه آورده است برایش اما نقاشی، کنشی نقاشانه و نمایش، عملی اجراگرانه است و هریک پایبند به مدیوم خود.
وجود مولفه‌های نقاشی قهوه‌خانه‌ای و چاپ‌سنگی و شخصیت‌های کهن هم‌پای جزییات مدرن و کلمه‌هایی که گوشه و کنار بر نگاره‌های مساوات در مجموعه‌ی «لثه» نشسته‌اند مثل مسافرانی از داستان اسطوره‌ها و روایات فارسی‌ می‌مانند که به نگاه نگارنده پیوند خورده‌ باشند. اندیشیدن در باب اوضاع و احوال شخصیت‌های خیالی و جست‌و‌جو میان رنگ و طرح و تجربه‌ورزی در نحوه‌ی رنگ‌گذاری‌ از ویژگی‌های نقاشی‌ مساوات است که گاها می‌تواند حتی یادآور پیش‌نویسی تهیه‌شده پیش از یک طرح کلی باشد. مساوات داستان‌هایی امروزین را با کهن‌قالب‌هایی روایت می‌کند که در برخی او را ملهم از سبک و سیاق اساتیدش می‌بینیم و گاهی زاده‌شده از ممارست در حین تجربه‌ورزی: تصادف.