امیرحسین بیانی در  آثارش  به موضوع سیاست می­‌پردازد و این نگاه را به شکل غیرصریح، شاعرانه و استعاری تصویر می‌کند. مجموعه‌ی «وفاداری؛ اعداد سیاست» در ادامه‌ی مجموعه‌ی قبلی هنرمند با عنوان  «وفاداری؛ نام‌های سیاست» شکل گرفته که در آن به مرگ­‌هایی می­‌پردازد که وسیع‌تر، ریشه‌دارتر و بی‌نام و نشان‌تر است. شباهت هر دو مجموعه در پرداختن به مرگ‌های آمیخته با سیاست است اما در انتخاب سوژه‌های روایت‌شده تفاوت دارند. روایت این دو مجموعه کنار هم، دندانه‌های چرخ‌دنده‌ی مرگ‌های آمیخته با سیاست را بر هم سوار و تکمیل می‌کند. مجموعه‌ی «وفاداری؛ نام‌های سیاست» درباره‌ی مرگ افرادی شناسا بود که صداهای‌شان از میان بی‌شمار صداهای دیگر رساتر به گوش تاریخ رسیده و تن‌های‌شان از میان بی‌شمار تن‌های نامرئی هم‌اندیشه‌ی خود، مرئی‌تر برای تاریخ شده بود. مجموعه‌ی جدید «وفاداری؛ اعداد سیاست» برعکس مجموعه‌ی قبلی درباره‌ی مرگ آن بی‌شمارها و  چند‌تن‌های بی‌نام و نشان است که تنها به اعداد تقلیل یافته و در دسته‌های کلی اخبار و اعلانات عمومی تعریف شده‌اند.

بیانی در این مجموعه نقاشی‌ها از چشم‌اندازها  و فضاهای مملو از رنگ و بی‌شباهت به تراژدی مرگ‌های جنجالی برای نقاشانه کردن روایت استفاده کرده تا یک نمایش رمانتیک از آن ترتیب دهد. تصویرسازی دریا، بدن‌های بی‌جانِ آرام‌گرفته، جنگل‌های سبز و بکر، تابوت‌های شفافِ سوار بر آب و سوگواری در انزوا و سکوت چهره‌ای آرام به مرگ اعطا کرده‌ و رابطه‌ای ضمنی میان طبیعت و مرگ ساخته است.