مجموعه‌ی طراحی‌های تازه‌ی سارا عباسیان با عنوان «خوشه پنج» تصویری از جهانی رو به نیستی در دوره‌ی پاندمی اخیر برملا می‌کند: بدن‌های فناشده‌‌ی انسانی و لاشه‌‌های حیوانی فروخفته در گورهای دسته‌‌جمعی که به گمان پیشگیری به طور گسترده‌ای قربانی شدند.

استعاره‌ی بدن‌های انسانی‌ ـ ‌حیوانی در کنار چهره‌های ماسک‌زده، ریه‌های متلاشی و جانوران دگردیس‌شده در این مجموعه، دژاوویی گروتسک با مجموعه‌های قدیمی سارا مثل «شب‌کورها به هم رحم نمی‌کنند»، «گرانش تباهی‌ناپذیر» و مخصوصاً «اپیدمی» متبادر می‌کند؛ انگار به جای کابوس­‌های هولناک همیشگی، او برای نخستین بار به جای پیشگویی، خود واقعه را ترسیم کرده است.

یورش شورمندانه‌‌ی تیرگی قلم سیاه بر روشنی بافت سفید کاغذ در بیان سوژه‌های تحلیل‌رفته و از ریخت‌‌افتاده با کت‌ نظامی، اسلحه و ریه‌‌های ناتوان در مواجهه با توده‌های تلنبارشده‌‌ی حیوانات، به اتفاق تصویری آخرالزمانی از یک بحران جهانی سوای جغرافیا و ملیت می‌‌سازد.

در این مجموعه، ترادیسی فرم سوژه‌ها و چیدمان آثار با رفتار توامان سرخوشانه و سرکشانه‌‌ی ویروس هم‌‌آهنگ است و آشکار نیست که مرگ از زندگی پیشی‌ گرفته یا زندگی شکل تازه‌ی خود را باز می‌‌یابد. طراحی‌های سارا در مرز میان سیاهی مطلق و سفیدی بی‌مرز می‌نشیند تا  دغدغه­‌های همیشگی او مثل خشونت، جنگ، قدرت و تنازع را برجسته کند. «خوشه پنج» تصویر اعوجاجی همه‌‌گیر است که  نظم نوینی برای آینده‌ی جهان بر خواهد ساخت.