راحله نورآور در آخرین مجموعه‌ی خود با نام «زیست‌تن» بنیادی‌ترین اجزای حیات را از رنگ، تناسبات طبیعی و کارکرد می‌زداید و فرم‌هایی را پیش‌رو می‌گذارد که قبل از هرچیز میل مداوم او به دستیابی به نوعی از زیبایی‌شناسی شخصی را ابراز می‌کنند. راحله در مسیر کاری خود همواره با رویکردی استعاری و گاه نمادین فرم‌هایی خلق کرده که بی‌واسطه، مسئله‌ی قدرت و سلسله‌مراتب آن را از بعد اجتماعی و عمومی بازنمایی می‌کنند؛ اما او در آثار جدیدش، به مکاشفه و مطالعه‌ی قدرت در زمینه‌ای شخصی‌تر و درونی‌تر می‌پردازد.

راحله همان طور که رفته‌رفته در خلق آثارش از فرم‌های دست‌ساز بشری به سوی بزرگنمایی موجودات تک‌سلولی پنهان در طبیعت رفته است، با دعوت مخاطب به مشاهده‌ای تازه درون هرکدام، قدرت سازگاری بشر را به جای زمینه‌های اجتماعی‎اش این بار در انطباق با محیط بیولوژیکی‌اش یادآور می‌شود. او با به‌کار بردن تکثیر و تکرار در بازسازی فرم‌ها و ادامه یافتن مجسمه‌ها در فضا به شکل چیدمانی پویا که از طبیعت متاثر است، بر امکان زایش به شکلی انتزاعی‌تر و ابدی‌تر پافشاری می‌کند.

سازگاری برای راحله به گوشه رانده شدن و باختن نیست؛ او سازش و تلاش برای ادامه‌ی بقا را قابل‌ستایش می‌پندارد و با روحیه‌ی درونگرای خود، اجتماعی‌ترین موجودات ناپیدای طبیعت را به‌عنوان نمادی برای بزرگداشت زندگی و امید بازسازی می‌کند.