در گیجی مدارهای زمانی، گرانش، جرم و فیزیک معنای دیگری پیدا می­‌کنند و هرآنچه که می‌­ماند اطلاعات و آگاهی است. این اطلاعات در موقعیتی از فضا-زمان به نام آکاشیک بایگانی می­‌شوند. از آنجا که زمان نسبی است، تجربه­‌ی ما از گذار آن وابسته به سرعت حرکت­‌مان در مدارهای فضا-زمان است. در این مجموعه که بر پایه­‌ی گم‌­گشتگی و تعلیق طراحی شده به کمک نامه­‌های گم­شده در زمان، برای عبور از زمان، میان­‌بُری ساخته‌­ایم که همچون کرم‌­چاله­‌ها از ابعاد مختلف فضا-زمان عبور می­‌کند و می­‌توان به­‌وسیله­‌ی آن سفر در زمان را تجربه کرد. این نامه‌­ها که مدت‌­هاست در سکونی معلق محصور بوده‌­اند، جایی دور از مدار زمانی خود کشف شده‌­اند. در مسیر لحظه­‌ها، سوار بر قطار زمان در انتظار جاری شدن در روزمرگی بوده و در پی فرصتی برای ماندن و تعلق، از شکاف­‌هایی که به شکل مجموعه­‌ی آستین­‌ها طراحی شده‌­اند، به لحظه راه می‌­یابند. این کلمات و صداهای خاموش که در مختصاتی از زمان مکتوب مانده بودند، در لباس‌­های «فردا» هویت‌­یابی و ثبت شده‌­اند. به این شکل، این لباس­‌ها تنها پوشاننده­‌ی تن نیستند، بلکه به بخشی از این آگاهی و اطلاعات تبدیل شده و به جریان زندگی ورود می­‌کنند. حرف­‌های متروک و صداهای بایگانی­‌شده نجوای انگشتان و برق چشمان را مرور کرده و به لحن­‌های گم­شده یادآوری می‌­کنند تا شاید در خطوط خواناتر دیده شوند، شاید در همین لحظه، در مدار دیگری از زمان کسی مشغول نوشتن پاسخ این نامه­‌ها باشد.