تیزی یک اصطلاح عامیانهی قدیمی ایرانی خیابانی است که به سلاحهای برندهای نظیر چاقو وتیغ اشاره دارد. این اصطلاح که مترادف با تبهکاری است، نشاندهندهی ضرباهنگی از زندگی در تقابل با عادی بودن، زندگی پرمخاطره و برخلاف هنجار و در تضاد با وضع موجود است. اصلیت این اصطلاح به زندان بازمیگردد، جاییکه در آن زندانیان برای دفاع از خود و ضربوشتم دیگران از فلزات برای ساخت اشیای تیز استفاده میکردند.
تیزی تصویری از ابرمردی ایرانی را نشان میدهد که انباشته از غرور و محافظت است و بیشتر برای خودنمایی و ایجاد ترس و وحشت در قلب رقیبان ساخته شده است. تیزی غالبا برای زخم زدن بر بدن و خصوصا صورت دیگری به کار میرفته است. در بعضی از موارد برجای گذاشتن این نشانههای تحقیرآمیز روی فرد تذکری بود به ساکنان محل تا حکمفرمای آن زمان بر خیابانها را بشناسند.
نمایش «تیزی» مسیر روحی و ذهنی جاهلان و اوباش را نشان میدهد و جهان را از دید آنان به تصویر میکشد. «تیزی» برشی است از فرهنگ سنتی مردانه که روزگاری بر خیابانهای سراسر ایران حکم میراند. . در این نمایش که شبیه به یک بازی کامپیوتری طراحی شده، جاهل میتواند سلاح مورد نظر خود را انتخاب کند. هر تیزی بنا بر اندازه و شکل ظاهریش یادآور ذهنیتی خاص است و تاثیر بهخصوصی بر تصور و اعتماد به نفس فردی دارد که آن را به کار میبرد.