نژا کنز (م. ۱۹۹۰، لیوبلیانا، اسلوونی) از دپارتمان مجسمه‌سازی آکادمی هنرهای زیبا و دیزاین دانشگاه لیوبلیانا فارغ‌التحصیل شد و در سال ۲۰۱۷ کارشناسی ارشد خود را از همان موسسه با راهنمایی استاد دوژه بارشی دریافت کرد. او در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی در اسلوونی و خارج از آن شرکت کرده است. او چندین جایزه نیز به دست آورده است که جایزه‌ی بالاترین شناخت سوماکوم لاد (۲۰۱۷) برای رساله‌ی کارشناسی­‌اش از آن جمله است.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

سه حقیقت از یک وضعیت (اوت، اکتبر، فوریه)

تنها آنچه دست­‌نیافتنی است واقعی است

اگر زبان ما را از یک تجربه دور کند، چطور می‌­توانیم به آن بازگردیم؟ چگونه می­‌توانیم شکل خودِ جست­‌وجو را بیابیم؟ شیوه­ای که هنوز خود نمی‌­داند چطور شکل گرفته و شنیده شده، قبل از آنکه معانی خود را دریابد؟

تنها از طریق کلمات فاصله­‌یافته است که می‌­توان عشق را دریافت. عشق تجربه‌­ای از جهان یا یک وضعیت است و می­‌توانیم با آگاهی از اینکه دیگری وجود دارد به آن برسیم. ارتباط نیست بلکه تولید حقیقت است. همواره دو چیز هستند: هوا ( ) کوه، آتش ( ) خاکستر، که حقیقت را تولید می­کنند ــ دست­‌نیافتنی بودن.