نایزا خان (م. ۱۹۶۸، بهاولپور، پاکستان) در مدرسه‌ی طراحی و هنرهای زیبای راسکین، دانشگاه آکسفورد و کالج هنر ویمبلدون در لندن به تحصیل پرداخت. کارهای او در نمایشگاه­ های متعدد در کشورهای مختلف به نمایش درآمده است. خان از بنیانگذاران موسسه­ ی وصل در کراچی است که بخشی از شبکه‌ی سه‌ضلعی ورکشاپ‌های بین‌المللی هنرمندان است. او تجربه­ ی کیوریتوری نمایشگاه­‌ها‌ی هنر معاصر پاکستان را نیز در کارنامه­ ی خود دارد. خان اولین هنرمندی است که به نمایندگی از پاکستان در افتتاحیه‌ی غرفه‌ی پاکستان در دوسالانه­‌ی ونیز ۲۰۱۹ حضور دارد.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

کار من در نمایشگاه «هفت پیکر» متنی را به موازات شعر قرون‌ وسطایی نظامی گنجوی خلق می‌کند. لایه‌های طراحی‌های آبرنگی به کلماتی می‌پیوندند که در متنی ریشه دارند که چند ماه مشغول نوشتنش بوده‌ام. این متن افکار یکی از زنان اثر حماسی نظامی را ثبت می‌کند؛ بازتابی از تجربه‌ی سوبژکتیو او و جریان ایده‌هایش که مانند یک خودزندگی‌نامه نوشته شده‌اند. این متن همچنین به کاری ارجاع دارد که ده سال پیش آن را تولید کردم: مجموعه‌ای از زره‌های فولادی که برای بدن زنان ساخته شده بود. این زره‌ها در جایگاهی میان مِیل و ستیز، و نیز قهرمانی و آسیب‌پذیری قرار گرفته بود. به‌این‌ترتیب این متن بازمانده‌ی ایده‌ها و مقاصدی است که سرریزی از انگیزه‌های آن کار بودند. به‌این‌ترتیب این متنی ناتمام است از افکار در حال ساخت، که به چندین ایده از شعر نظامی گرفته تا کارم با بدن زن و تجربه‌ا‌ی دهنی پیوند می‌خورد. این متن همچنین به این ایده می‌پردازد که متن و معنا درباره‌ی لحظه‌ی خاصی در مکان چگونه می‌توانند نوشته یا نانوشته باشند و هم‌زمان با سایر روایات و لحظات تاریخ ارتباط یابند. برای من جالب است که نوشتن چگونه می‌تواند برای کار با تجربه‌ای سوبژکتیو درباره‌ی افکار انتقادی مورد استفاده قرار گیرد و کلمات چطور می‌توانند چنان سیال شوند که حامل معنا باشند. من به‌عنوان هنرمندی که با ایده‌‌ی فضای جنسیتی و به این دلیل که بدن زن در بسترهای مختلف به شیوه‌های گوناگون درک می‌شود، به سیالیت معنا و کثرت دیدگاه‌ها می‌پردازم. طراحی‌ها و کلمه‌ـ‌متن‌های مرتبط با میل و خودآگاهی سروکار دارد و تلاقی این دو می‌تواند به‌طوری با متن و تصاویر مجسم شود که چنین پیچیدگی‌ای را آشکار کند.