بی‌وطن
گوهر دشتی
فجایع جنگ، کشتار، سرکوب، بیماری و مرگ در هر گوشه‌ای از دنیا باعث اختلالات فراگیر انسانی است که پایانی برایش قابل تصور نیست.
وقتی مصیبت‌ها، انسان را مجبور به کوچ اجباری می‌کند، کجا با آغوش باز پذیرایش بود ؟
آنها در انتظار بهتر زیستن، در برزخی همیشگی دست و پا می‌زنند. فضای غریب و بی شناسنامه‌ای که متعلق به آنها نیست. شاید تنها در این هنگام است که طبیعت می‌تواند مامنی باشد برای آوارگان رانده شده. آسمان سقف می‌شود و کوه دیوار خانه. چرا که طبیعت تنها مکان امیدبخشی ست که انسان‌ها را در خود جا می‌دهد و پناهگاهی ابدی و ازلی است.
