عکس‌های طراحی‌گونه‌ی ساسان ابری در مجموعه‌ی «روزگرد» حاصل بداهه‌گویی‌های روزانه و پرسه‌زنی‌های پیش‌آمدی هنرمند است که در بستر شهر و با مردمانش ثبت شده‌اند. نه آدم‌ها مرکزیتی در تصویر دارند و نه کیفیت دوربین چندان از اهمیت خاصی برخوردار است؛ نه ارجاعات تاریخی در پی درشت‌نمایی است و نه اتفاقی جمعی؛ این عکس‌ها تکه‌هایی بی‌پیرایه و معمولی از گوشه‌و‌کنار شهرند که تلفیق ساختار کالبدی شهر و تعامل انسان‌ها را با این ساختار نشان می‌دهد. فضاسازی محو و تاری که ساسان ابری از گردش‌های روزانه‌اش کرده و نحوه‌ی تبدیل این فضاها از تاریکی فیلم دوربین به روشنی کاغذ، شبیه به نظم‌دادن خردهایی کوچک از یک کل بزرگ است، همچون تلاش برای تجمیع و یادآوری خاطرات پراکنده و تجسد آن‌ها.