همانگونه که بعد از نقاشان رنسانس مانند داوینچی، میکل آنژ و رافائل، نقاشان بر این باور شدند که نقاشی و نبوغ به اوج تکامل خود رسیده و کاری جز اطوارگرایی (منریسم) نمی‌توان کرد؛ در نیمه دوم سده‌ی بیستم نیز این باور پدید آمد که نقاشی فرمالیستی (تصویر برای تصویر) در نیمه اول سده‌ی بیستم همه‌ی راه‌ها را بر روی سطح دو بعدی بوم تجربه کرده است و نمی‌توان فرمی نو پدید آورد و ناب‌گرایی مدرنیستی که هنرمند در مقام شناسنده منظر خود را بیان می‌کرد؛ جایش را به منریسم داد. به اعتقاد نگارنده منریسم معاصر با مصرفی شدنش منجر به شکل‌گیری رکوکو شده است. رکوکو که نماینده سبک مصرفی در تاریخ هنر بوده است و از آن به عنوان ابتذال تصویر یاد شده است؛ آثاری از تاریخ نقاشی هستند که بشقاب (به عنوان نماد ظاهری و عملی مصرف) را مزیّن نموده اند. آثاری با مضامین عشاق که توسط نقاشان مطرح رکوکو چون فرانسوا بوشه، فراگونارد و آنتوان واتو خلق شده‌اند، حتی برای ما ایرانیان هم، حسی نوستالژیک به همراه دارد و یادآور تصاویر بشقاب‌ها و پیش دستی‌هایی که در کودکی بیشتر دیده بودیمشان، هستند.
حال بی راه نیست که منریسم معاصر که نماینده هنر مصرفی نوین است، درون بشقاب ها را مزیّن نماید.
پژمان صفرنژاد
تابستان 1394