به نظرم می آید که آنچه سر آغاز هر گونه کنش فکری است، با سوال مهم پرسش از هستی جان می گیرد .
در دوره های اولیه کارم من به دنبال پاسخ این پرسش در درون خودم بودم ، اما به زودی به این نتیجه رسیدم که این شکل از برخورد تنها گونه ای از درون کاوی است، و اگر هم حاصلی در میان باشد تنها پاسخی مجرد و انتزاعی است . بعدها تصمیم گرفتم که آینه این پرسش را به سوی محیط پیرامونم بگردانم. در نتیجه ناخوداگاه آثارم نوعی رابطه کنشمند با امر زیباشناسانه و امر اجتماعی پیدا کرد. و به این نتیجه رسیدم که به طور کلی هستی انسانی ما تا حد زیادی حاصل قرارگیری انسان در اتمسفرها و محیط های پیرامونش است. و تمامی این مقولات اثر بخش و تاثیر گذار شکل الگو به خود می گیرند. و به زودی دریافتم که محیط پیرامون من چیزی نیست جز انباشت، تولید و باز تولید مدام این الگو ها. و چالش اساسی انسان را، در بازشناسی و جدا کردن این الگو ها ازهم یافتم. سوال بعدی من این بود که این الگوها هستی مرا میسازند یا من به آنها هستی می بخشم ؟
جذابیت کاغذهای الگوی لباس به دلیل شکل طراحی و کارکردشان ، بهترین روایت گر ایده من هستند. در مجموعه های قدیمی تر این الگو ها را به طور منفرد کنار هم قرار می دادم . بعد ها به واسطه ایده ام که مبتنی بر پیچیده بودن الگوهای پیرامونم بود تصاویر را در هم ترکیب کردم ، تا جایی که در مجموعه پیش رو به تصاویری بی نهایت مغشوش و در هم تنیده رسیدم .
به طور کلی مسئله اصلی ایده من و کارها بر سر انتخاب است، آن چیست که قابل انتخاب شدن است؟ آیا به طور کلی ما الگو ها را انتخاب می کنیم یا آنها خود را به ما تحمیل می کنند و ما انتخاب می شویم ؟ به نظر می آید که کفه ترازو بیشتر به سمت جبر سنگینی می کند… و یا اینکه اورجینال بودن چیست ؟ چرا همه انسانها به دنبال اورجینالیتی هستند؟ رابطه امرتاریخی و حرکت و تغییر مقولات با امر اورجینال در چیست ؟ و جایگاه اورجینالیتی در حرکت تاریخ کجاست ؟ آیا محیط را ما می سازیم یا حقیقت این است که در روزگار کنونی ما بیشتر وام دار محیطیم ؟
در ادامه این سوالها از کاغذهای الگو به کاربن رسیدم ، چرا که کاربن چند ویژگی مهم دارد ، کاربن وسیله ی ساده ایست که بر چیز دیگری تاثیر می گذارد، کاربن انتخاب نمی کند که چه تاثیری بگذارد، کاربن انتخاب می شود، کاربن چیزهایی که بر او تاثیر می گذارند را بر خود نگه می دارد، حفظ می کند و تا تاثیر بعدی از آن محافظت می کند، کاربن ها به طور کلی مصادیق امر تاریخی اند و در عین حال مصداق واژه پراکسیس هستند. آنها بدون نور یک سطح رنگی خام اند اما در نور قابل خوانش اند، کاربن ها میانجی هایی بین فعل و فعلند ، آنها مفهوم وساطت اند، کاغذهای الگو با یک بار چاپ شدن شکل می گیرند و شلوغیشان بیشتر ایدتیک است اما هویت کاربن ها تاریخ مند است و در نهایت کاربن ها شکل تاریخ مند کاغذهای الگو اند.
پیمان شفیعی زاده
تهران.
بهار، ۱۳۹۲