گل میراست اما این میرایی و پژمردگی و در پی آن شکوفایی دوبارهی غنچهها شکلی از حیاتی ابدی دارد؛ مرگی که به تولدی دوباره میانجامد. گویی این تصمیم و خواست گلهاست که جاودان باشند و توانستهاند حیاتشان را با جاودانگی پیوند دهند. زیبایی در گلها استراتژی جاودانگیست. زیبا و زیباتر شدن گلها بقای اغواگرانهی آنهاست؛ چون گلهای خشکشدهی عشاق لای کتابها، چون گلهای آرمیده بر آرامگاهها و چون اولین فسیل گل در سیارهی زمین که از صد و هفتاد میلیون سال پیش باقی مانده و تا ابد روی یک تکه سنگ جاودان شده است. نام این گل نانجینگانتوس دندروستیلاست؛ تصویر جاودان زیبایی یک گل.