مجید بیگلری در مجموعه‌ی «سوگواری» بازمانده‌ی خاطرات و یادِ اتفاقات شخصی و جمعی را به شکل قطعاتی کولاژ‌مانند در دو روایت مجزا با نام‌های «چشم‌انداز» و «از چند ساعت تا چند روزِ بعد» بازنویسی کرده است. قطعه‌ی «چشم‌انداز» بازسازی تصاویری از خاطرات شخصی و رویدادهای جمعی است که سلسله‌وار به زبان محو رنگ بیان شده‌اند. این قاب‌ها که همچون نگاتیو عکس پشت سرهم نشسته‌اند انگار به دنبال بازسازی و یادآوری فیلمی ازدست‌رفته، فراموش‌شده یا توقیف‌شده هستند. در مقابلِ فرم و محتوای انتزاعی قطعات «چشم‌انداز»، نقاشی‌های آبرنگی و ناواضح «از چند ساعت تا چند روزِ بعد» چهره‌ای اکسپرسیونیستی را از مخروبه‌های شهری و مناظر رو به ویرانی با رنگ قرمزقهوه‌ای خفه و چرکی که بر روی‌شان نشسته به نمایش می‌گذارند. مفهوم لحظه‌ی ویرانی در این برش‌های شهری هم‌زمان یک امر زیباشناسانه و ضد آن است.