این آثار در پی به وجود آوردن دیالوگی با مخاطب است و بیننده را به حرکتِ همراه با حدس و گمان، تشویق می‌کند. در اینجا هر فرد کمی متفاوت تر از دیگری می بیند. ویژگی این تصاویر به گونه‌ای ست که مکان و جایگاه مخاطب در نوع دیدن آن ها، نقش بازی می‌کند. سعی من بر این بوده است که ناپایداری و عدم قطعیت در زندگی روزمره را با استفاده از شکست و اعوجاج لایه‌های تصویری، نشان دهم و این تنش را از طریق ارایه ی تصاویر ظاهراً بی‌حرکت، به وجود آورده ام. حرکت با حرکتِ بیننده به وجود می‌آید. در دیوار روبه رو تصویر متحرکی را می‌بینیم که پیش از حضور مخاطب در برابر آثار، ضبط شده است، تا الگویی باشد فرضی، از نحوه‌ی دیده‌شدن آثار.