گوهر دشتی

«بی‌وطن»
فجایع جنگ، کشتار، سرکوب، بیماری و مرگ در هر گوشه‌ای از دنیا باعث اختلالات فراگیر انسانی است که پایانی برایشان قابل تصور نیست. وقتی مصیبت، انسان‌ها را مجبور به کوچ اجباری می‌کند، کجا با آغوش باز پذیرایشان خواهد بود؟ آن‌ها در انتظار بهتر زیستن، در برزخی همیشگی دست و پا می‌زنند. فضای غریب و بی‌شناسنامه‌ای که متعلق به آن‌ها نیست. شاید تنها در این هنگام است که طبیعت می‌تواند مامنی باشد برای آوارگان رانده شده. آسمان سقف می‌شود و کوه دیوار خانه؛ چراکه طبیعت پناهگاهی ابدی و ازلی و تنها مکان امیدبخشی‌ست که انسان‌ها را در خود جا می‌دهد