ما در آستانه­‌ی در ایستاده­‌ایم؛ دری که مرز بین خود و دیگری­ست، بین مکان و نامکان. پشت سر صفی از آشنایان و ناشناسان ایستاده­‌اند. روبروی­‌مان دریاست. به­‌محض پا گذاشتن به دریا، گذشته تار می­‌شود. همه‌­چیز بعد از این عوض خواهد شد. می‌­دانیم اگر از در عبور کنیم، بخشی از ما از آن نمی‌­گذرد، جا می‌­ماند؛ بخشی از خود.

گفته­‌اند این دریا ما را به مقصد می‌­رساند؛ تصویری از خوشبختی دسته‌­جمعی از آنجا. اما ذات تصویر فریبنده است. چقدر از تصاویر ذهنی دسته­‌جمعی‌­مان دستکاری شده است؟ چقدر از این تصاویر آغشته به اومامی است؟ کارخانه­‌ها محصولات غذایی خود را با دستکاری خوشمزه‌­تر می‌­کنند. آن­ها یاد گرفته­‌اندکه حس «طعم خوش»، طبیعی­‌ترین حسی که بشر می‌­شناخته، قابل‌­دستکاری است. همه­‌چیز قابل‌­دستکاری است، حتی تصویری که در آینه می­‌شناسیم. آینه روزگاری پیشکشی از طرف استعمارگران به رئیس قبیله­ بود تا بعد از شیفتگی از دیدن خود در آن، اجازه دهد قبیله­‌های کوچکتر به بردگی گرفتار شوند. او دیگری را می‌­داد تا خود را به­‌دست آورد؛ تا جایی که ازقبیله­­‌ی خودش هم چیزی باقی نمی‌­ماند. استعمار امروز آینه‌­ای در دست ندارد اما مجموعه‌­ای از تصاویر دستکاری­‌شده است. از آن «در» تنها مفهومی ذهنی باقی مانده اما آنقدر آشناست که انگار هرروز مجبوریم تا در آستانه‌­ی آن بایستیم.

تو در آستانه­‌ی در ایستاده‌­ای و باید بین رفتن و ماندن یکی را انتخاب کنی. تو در آستانه­‌ی این در ایستاده‌­ای. دری که مرز بین دو کابوس است. اولی را چند بار زیسته‌­ای، اما کابوس مقصد با رسیدن هم تمام نمی­‌شود.