دیسایدوفوبیا

ماهیت پویا و پیوسته در حال تغییر آدمی، مغلوب شرایط راکد و منجمد حاکم بر جامعه می‌شود؛ جامعهای که برخلاف تعریفش فردیت در آن تنها می‌تواند یک توهم باشد. «تصمیم‌گیری» نه‌تنها بر اساس علایق شخصی نیست، بلکه عنصری از پیش تعیین شده است. گاهی جهان پیرامون توانایی سیالیت و تغییر از حالتی به حالت دیگر را چنان غیرممکن میسازد که انسان تسلیم نوعی انفعال و وانهادن تصمیم‌گیری به دیگری می‌شود. با بیرون کشیدن افراد از بستر رخدادها و کاوش فردیت آنان معلوم می‌شود که هم سویی یا اضمحلال آنها در شرایط موجود در دایره‌ی اختیارات این افراد نیست. زمانی که قدرت انتخاب دستخوش سرما و سکون فضای حاضر شود، واگذاری حق انتخاب و درجا زدن در وضعیت موجود برای افراد، امنترین موضع‌گیری به شمار می‌آید.
«دیسایدوفوبیا» یا «ترس از تصمیم‌گیری»، وضعیتی است که در آن شخص توان تصمیم‌گیری در موقعیت‌های خاص را ندارد. این افراد ترجیح می‌دهند که شخص یا نهادی بیرونی، عمل تصمیم‌گیری را به‌جایشان به عهده بگیرد و به مرور زمان حقیقت را به‌گونه‌ای میپذیرند که دیگری برایشان تصویر کرده است.