چشم‌اندازهای معاصر تهران

‹‹چشم انداز›› یا همان منظره ی وسیع در فرهنگِ لغت؛ به معنی مساحتی از دشت (زمین) یا دامنه ی کوه است که چشم، همه ی آن را ببیند. معمولاً در چشم‌اندازهای معاصر و با رشد شهرسازی، آن دشت یا زمین و دامنه ی کوه کاملاً تغییر یافته و به محیط شهری تبدیل شده و دیگر به راحتی از هر نقطه‌ای نمی‌توان مناظرِ آن منطقه را مشاهده کرد، مگر اینکه از بلندی‌ها و مکان‌های مرتفع و از فاصله ی بسیار دور دیده شوند. حال در بعضی از شهرهای بزرگ بقایایی از آن زمینِ اول یه به صورت هموار یا ناهموار، خاکی یا چمن‌زار و یا به شکل پارکی در مرکز شهر و نه فقط در حومه ی آن، حفظ شده است که با قرار‌گرفتن در آن محل و داشتن افقِ دید، احساسِ بودن در یک طبیعتِ بکرِ خارج از شهر به انسان دست می‌دهد و دلیلش همان مناظر طبیعی است که احتمالاً با دست‌کاری‌هایی از جنس شهری آمیخته شده و معمولاً از مکان‌های پر ‌استفاده و پر‌ رفت و‌آمدِ مردم آن شهرها نیز هستند. برای تجربه‌کردن چشم‌انداز‌های شهرم به دنبال زمین‌ها و جاهای خالیِ با افقِ دید گشتم که آن ها را فقط در تعداد و مساحت‌های بسیار کم، به شکلِ مکان عمومی و قابل استفاده یافتم و بقیه نیز در حاشیه اتوبان‌ها، مکان‌های غیرعمومی (دولتی و غیر دولتی)، زمین‌های در حال ساخت و یا در حومه ی شهر قرار داشتند. هم چنین، این مجموعه در قالب عکاسی آنالوگ و با فیلم‌های قدیمی و تاریخ گذشته (و همگی در سال 93) عکاسی شده است. 

محسن شاهمردی، فروردین ۱۳۹۴