خدایان در نقاشی میلاد جهانگیری و در مجموعه‌ی «خدایان؛ در دست ساخت» نه به عنوان خالق بلکه در فضایی خالی از حضور انسان همانند مخلوقی به تصویر کشیده می‌شوند که چیزی جز زیبایی دروغین نیست. مخلوقاتی   که وجودشان با بازتولید بی‌شمار از شادی رهاننده به تناقضی دردناک ختم می‌شود. او در «روزهای تلخ» با رویکردی مشابه، سوگواری جمعی و بی‌انتهایی را به تصویر می‌کشد که گویی راه فراری از آن نیست.