ایده‌ی عکاسی این مجموعه در دل پرتره‌هایی شکل گرفت که گه‌گاه سفارش می‌گرفتم. بیشترِ این سفارش‌ها را در محل زندگی افراد عکاسی می‌‌کردم، به گمانم تصویر انسان، در خانه خود و در کنار اشیای پیرامونش معنای دیگری پیدا می‌کند. تصمیم گرفتم زوج‌ها را در خانه‌ی خودشان و در قالب یک مجموعه عکاسی کنم. ایده را با نزدیکانم مطرح کردم و در خرداد ۹۷ اولین عکس مجموعه را از دو دوست خوب گرفتم. می‌خواستم با ۱۰ تا ۱۲ قطعه عکس مجموعه را کامل کنم، اما کسانی نپذیرفتند که دیده شوند. دوست دیگری هم گفت که میلی به دیده شدن در کنار همسرش ندارد. دلایل بی‌شمار بود: گاه منطقی و گاه عجیب. بدون همراهی زوج‌ها، مجموعه‌ کامل نمی‌شد. فراخوانی در صفحه‌ی اینستاگرامم منتشر کردم تا ببینم آیا کسی قبول می‌کند در کنار همسرش (انتخابش) بخشی از این مجموعه باشد. یک روز بعد، فراخوان را حذف کردم. تعداد متقاضیان بیش از حد تصورم بود و مسیر پروژه را دگرگون کرد، دیگر نمی‌خواستم هیچ گزینشی را در نظر بگیرم. همین که زوج‌ها می‌پذیرفتند تا آن‌گونه که دوست دارند دیده شوند، لباس بر تن کنند و در کنار همراه زندگی‌شان در برابر دوربین من بنشینند برایم کافی و قابل احترام بود. با تک‌تک افراد تماس گرفتم، توضیح دادم، فرم رضایتنامه را برایشان فرستادم و پس از اعلام آمادگی از جانب آنان، قرار عکاسی را تعیین کردیم. بیشتر افراد را نمی‌شناختم و نمی‌دانستم در چه فضایی قرار است عکاسی کنم. تجربه‌ای بسیار دلپذیر بود. با هر زوج حدود دو ساعت را به گفت‌وگو و عکاسی گذراندم. اینک نتیجه پیش روی شماست؛ نتیجه‌ای که حاصل اعتماد است؛ اعتماد و احترامی متقابل بین من و آنان؛ آنانی که به گمانم به انتخابشان باور دارند. و البته خوش‌اقبالی من بود که به خلوتشان راهم دادند تا دمی از با‌هم‌بودنشان را با شما در میان بگذارم.