گالری محسن در سومین حضور خود در فوتوفر شانگهای آثاری از ساسان ابری، آریا تابندهپور و مهرداد افسری ارائه میدهد.
هریک از این عکاسان شیوهای منحصربهفرد در مواجهه با مفهوم عکس و مدیوم عکاسی دارند: ساسان ابری عکاسی و روند چاپ را آئینی مرتاضگونه میداند تا به کمک آن خاطرهای را از گزند روزمرگی در امان بدارد؛ آریا تابندهپور ایدههای پیدا و پنهان را در هم میتند تا چشماندازی از آیندهی سوژهی ذهنیاش ارائه دهد؛ و مهرداد افسری که عکاسی کهنهکار است، در پی هاله یا روحی گمشده در عصر دیجیتال، به دشتها، کوهها، جادهها و میراث نیاکانش سفر میکند تا کارکرد آئینی هنر را که ارزش نمایشی به خود گرفته بازپس گیرد.
«یکشنبهها» (۲۰۱۸) عنوان مجموعهای از ساسان ابری است با همان تکنیک چاپ عکس آبرنگگونهاش که در آن گلها به روایتگری میرایی آدمها و نامیرایی خاطرات مشغولاند. برای هنرمند، داستان خریدن گلهای یکشنبه که پیشتر عادتی هفتگی با حضور شخصی بهخصوص بوده، حالا در غیاب او به سنتی برای حفظ و یادمان خاطرات مشترکشان تبدیل شده است. «یکشنبهها» با آن گلهای پرشور و امپرسیونیستیاش در عین عکاسانه بودن روحی نقاشانه و سرکش دارد. همنشینی پسزمینهی تیره با رنگهای گرم و سرد پیشزمینه تلویحا تضادها و ویژگیهای فانی جریان سیال زندگی را تعریف میکند؛ هر یکشنبه تمام میشود و در پی آن یکشنبهای دیگر از راه خواهد رسید.
دیگر هنرمند عکاس حاضر در این رویداد آریا تابندهپور است. او غالبا بدن را با قالبهای شکنندهاش در نظر میگیرد: در نبود پایداری، در ناقص بودن بدن، در اضمحلال، در پیری تدریجی کارکردها و اندامها و نیز در مرگی که دیر یا زود پیشبینی میشود. «استخوان» (۲۰۱۷) عنوان مجموعهای است که در آن مفاهیم پوسیدگی، ناتوانی، ضعف و از کار افتادگی بدن بیان میشود. در این عکسها هنرمند دو وضعیت دیدنی (گوشت) و نادیدنی (استخوان) از بدن را در ابعاد واقعی آن در هم میتند. این بافته نه در پی بازتولید «چیز زیبا» و نه حتی رد آن است؛ این بدن، چیزی نیست جز یک طبیعت زیبا اما رو به ویرانی.
در عصر دیجیتال اثر هنری همواره قابل بازتولید است، اما در مقابل آنچه که در این روند از میان میرود، روح مستتر زمان و مکان در آن اثر خواهد بود. مهرداد افسری عکاسِ عناصر خیالانگیز و روح از دسترفتهی اشیا در مجموعهی «شاهنامه» (۲۰۰۸) به یک میراث کهن و غنی به نام شاهنامهی شاه تهماسب رجوع کرده و خوانشی دیجیتال و پیکسلشده از تصاویر آن ارائه میدهد. در این مجموعه ما با نگارههایی درشتنماییشده، اما نه با کیفیت نسخههای اصیل، که به شیوهی برجستهنمایی جزء ساختاری یک تصویر دیجیتال، یعنی پیکسل مواجهیم.
مهرداد افسری علاوه بر این مجموعه، به نمایش «پولارویدها» (۲۰۱۹) نیز خواهد پرداخت. پولارویدها ذاتا ادای دینی به ارزشمندی لحظه و در عین حال میرایی آن لحظهاند. «پولارویدها»ی افسری سکانسهایی ناب و تکرارنشدنی از لحظههایی در طبیعتاند که برای ثبتشان میبایست مدتها برای سررسیدن زمان مطلوب منتظر ماند و خطایی نکرد. شیوهی ارائه، رنگهای پریده، بیاهمیتی جزئیات و انتظار کشیدن از ویژگیهای اصلی این مجموعه است.