گالری محسن در چهارمین حضور خود در کانتمپورری استانبول آثاری را از مجتبی امینی، سید محمد مساوات، بهرنگ صمدزادگان و امیرحسین زنجانی به نمایش­ می­‌گذارد.

آثار مجتبی امینی عموما در مرز مجسمه‌سازی، چیدمان، طراحی و نقاشی تعریف می‌شود. کلاژهایی که امینی ارائه می‌کند، تصاویری برجسته، زمخت و خشن‌‌اند که میان طراحی و حجم معلق مانده‌اند. پس‌زمینه‌ی این کلاژها بازمانده‌های بسته‌هایی مصرف‌شده‌اند که در آن کلمات به جای تصویر نشسته،‌ حامل پیام‌اند و بی‌شباهت به پوسترهای تبلیغاتی حزب کارگر نیستند. کلاه‌ها و لباس‌هایی که این چهره‌های بی‌چهره‌ بر تن کرده‌اند همگی کدهایی‌ست که به قشر کارگر ارجاع می‌دهد. امینی در این مجموعه‌کلاژها، برشی از صحنه‌ی اعتراض، عدالت‌خواهی یا حتی یادآوری حضور کارگرانی از یادبرده را عرضه می‌کند.

محمد مساوات با بازی میان تصویر و تصور و جسم‌ و ذهن به آفرینش پرتره‌هایی غریب و ناپخته از مجموعه‌ی «اندوه» پرداخته است. اندیشیدن در باب اوضاع و احوال شخصیت‌های خیالی و جست‌و‌جو میان رنگ و طرح و تجربه‌ورزی در نحوه‌ی رنگ‌گذاری‌ از ویژگی‌های نقاشی‌ مساوات است که گاهی می‌تواند حتی یادآور پیش‌نویسی تهیه‌ شده پیش از یک طرح کلی باشد. ریزش رنگ‌های در‌هم‌شده‌ی این پرتره‌ها توان تشخیص حالات چهره‌ی‌شان را مختل کرده و تنها هاله‌ای از اندوه بر روی‌شان به جا گذاشته است. مساوات علاوه بر نقاشی به نویسندگی و کارگردانی تئاتر مشغول است.

بهرنگ صمدزادگان در اثر «او به دنبال عشقش دوید، از سوی ضد انقلابیون گلوله خورد و مرد» تاویل خود از تاریخ ایران را در خیال‌ورزی با اسناد تاریخ سیاسی ایران و سفری خیال‌انگیز به سمت آرمان‌شهری ساختگی‌ آغاز می‌کند. پرسش می‌کند، درگیر می‌شود، نابود می‌کند، می‌آفریند و جبر تغییرناپذیر آبرنگ را در ‌منافات با رویدادها، تسلیم‌شدن‌ها، برد و باخت‌ها و بهت‌زدگی‌هامان در تاریخ نمی‌پندارد. همچون ماهیت درهم‌تنیده­‌ی آبرنگ، وقایع نیز در این نقاشی‌ها در هم می‌آمیزند: اتفاقاتی که هیچ‌یک بی‌ربط به دیگری نیست و مکررا در اشکال و زمان‌های مختلف تکرار می‌شوند. رنگ‌های پرشور و پرسپکتیو غریب و نامانوس این نقاشی یادآور نگارگری‌های ایرانی است.

امیرحسین زنجانی در مجموعه‌ی «میلیتاریسم» روایتی نقاشانه از عرضه و جلوه‌ی قدرت با ضرب‌قلم‌های پرشور رنگ ارائه می‌دهد؛ شخصیت‌های آثار زنجانی سربازانی بی‌نام‌و‌نشان و هرجایی‌اند از هر دو جناح فرودست و فرادست‌ که هم‌زمان دو روح سرکش و رامشان در عین قدرت، علیه آن سر به شورش گذاشته‌ است. فیگورهای پیدا و پنهانِ نقاشی‌های زنجانی زنان و مردانی از جناح قدرت ولی سرخورده از آنند که میان انبوه لایه‌های رنگ مدفون شده‌اند. زنجانی در آن دسته پرتره‌هایی که ارائه می‌دهد با آن رنگ‌های بی‌رنگ و روحِ ضعیف و نزارشان آن روی دیگر سکه‌ی عاملان قدرت را عیان می‌کند.