گالری محسن، در اولین حضورش در آرتیسیما، مجموعهای از مجید بیگلری در بخش «دیالوگ» آرتیسیما ارائه میکند. آرتیسیما از دهم تا دوازدهم آبان در شهر تورین ایتالیا برگزار میشود.
مجید بیگلری مجسمهساز ساکن تهران در مجموعهی «سوگواری» بازماندهی خاطرات و اتفاقات شخصی و جمعی را به شکل قطعاتی کولاژمانند در سه روایت مجزا بازنویسی کرده است. قطعهی «Landscape» بازخوانی و بازسازی تصاویری از خاطرات شخصی و رویدادهایی جمعی است که سلسلهوار به زبان محو رنگ بیان شدهاند. در مقابلِ فرم و محتوای انتزاعی قطعات «Landscape»، نقاشیهای آبرنگی «از چند ساعت تا چند روزِ بعد» چهرهای اکسپرسیونیستی از مخروبههای شهری و مناظر رو به ویرانی را به نمایش میگذارند. در آخر، برهنهترین عضو این ماجرای سهگانه «پرچم سیاه» نام دارد؛ تکهای فلزی، زنگار گرفته و سخت که بر زمین پهن میشود. این سه قطعه که زیر نام مجموعهی «سوگواری» ارائه شدهاند همچون یک سهگانه، داستانهایی مشترک را گویی از منظر سه روایتگر، سه شاهد عینی یا سه کارگردان با سه نمای متفاوت به شکل یادوارههایی بازنمایی کردهاند. او روایتهای گوناگونِ حافظه از گذشته را به روایتی یگانه تبدیل کرده تا بتوان آن را به نوعی «جاودانگی نمادین» خواند؛ یک کالبد فردی ـ زیستی که به کالبدی جمعی ـ هنری تبدیل شده است. قطعههای «سوگواری» روندی تقلیلیافته و رمزگانیشده از واقعیتهای بیرونی دارند که بیگلری برای درکشان یک ادبیات مشترک و جهانشمول را به کار بسته است.
این یادوارهها شامل مؤلفههای مهمی از اتفاقاتی جزء و کلاند که ضرورت حفظشان از گزند فراموشی یا جلوگیری از بدخوانی، آنها را در قالبی انتزاعی تاکسیدرمی کرده است، هرچند با گذر زمان و رنگباختگی شدت رویداد، از شکوه یا شوک اولیهشان کاسته شده و «عادی» و «روزمره» شدهاند.
علاوه بر این، با تأمل در مواد مورد استفاده و جنس قطعات «سوگواری» میشود فهمید که این باقیماندههای «گذشته» ناتماماند و «حال» قادر به تکمیل آنها نیست. چنین بازتاب ناتوانی در روایتگری را در آثار دیگر بیگلری مثل «شهادت»، «نظر به درد دیگران» و «تجربهی به هم ریختگی» نیز میتوان مشاهده کرد؛ رویدادها، خاطرات و نامها پس از ویرانی در قالب اشیائی نمادین، ناتوان از نقل سخن، تنها بارمعنا را در قالب یادوارهها بر دوش میکشند.