درگوشه کنار این شهر درندشت، آشوبنده و پرتغییر، شهری مدام در حال از شکل افتادن، که به نام توسعه کالبد تاریخی‌­اش را شخم می­‌زند، از بین می­‌برد، آن را تکه‌­تکه می­‌کند و چیزی برجای نمی­‌گذارد جز مخلوقی زشت، اندکی درخت سرک کشیده‌­اند. درختانی اغلب از نوع کاج که انگار در سایه­‌ی خود چیزی را پنهان کرده و از آن محافظت می­‌کنند. آن­­ها پاسدار گذشته‌­اند، پاسدار حجم‌­هایی در قلمرو زمان از دست­رفته، زمانی که هنر در چینش و بالارفتن جزیی‌­ترین آجرها نیز رعایت می­‌شد. آجرهای زرد، خفته در دیوارهای ساکت نامسکون. کاج­ ها نشان اصلی این خانه هستند. آن­ها از دور خبرت می‌­کنند که سازه­ای را دوره کرده و در پناه گرفته­‌اند: سازه­ای خفته. آن­ها از نفس افتاده اما زیبایند. هویت دارند. زنده­‌اند. صدایی از آن­ها به گوش می­رسد. صدای زرد کمرنگ. صدای کلاغ‌­ها و گنجشکان، صدای رعدوبرق و شُره‌­های بی­‌امان باران، صدای بوق­‌های متوالی چند نسل اتومبیل و بلدوزرها، صدای اره برقی­‌ها و هجمه خشمگین آهن و سیمان که نزدیک و نزدیک‌­تر می­‌شوند.