نژا کنز (م. ۱۹۹۰، لیوبلیانا، اسلوونی) از دپارتمان مجسمهسازی آکادمی هنرهای زیبا و دیزاین دانشگاه لیوبلیانا فارغالتحصیل شد و در سال ۲۰۱۷ کارشناسی ارشد خود را از همان موسسه با راهنمایی استاد دوژه بارشی دریافت کرد. او در نمایشگاههای انفرادی و گروهی متعددی در اسلوونی و خارج از آن شرکت کرده است. او چندین جایزه نیز به دست آورده است که جایزهی بالاترین شناخت سوماکوم لاد (۲۰۱۷) برای رسالهی کارشناسیاش از آن جمله است.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
سه حقیقت از یک وضعیت (اوت، اکتبر، فوریه)
تنها آنچه دستنیافتنی است واقعی است
اگر زبان ما را از یک تجربه دور کند، چطور میتوانیم به آن بازگردیم؟ چگونه میتوانیم شکل خودِ جستوجو را بیابیم؟ شیوهای که هنوز خود نمیداند چطور شکل گرفته و شنیده شده، قبل از آنکه معانی خود را دریابد؟
تنها از طریق کلمات فاصلهیافته است که میتوان عشق را دریافت. عشق تجربهای از جهان یا یک وضعیت است و میتوانیم با آگاهی از اینکه دیگری وجود دارد به آن برسیم. ارتباط نیست بلکه تولید حقیقت است. همواره دو چیز هستند: هوا ( ) کوه، آتش ( ) خاکستر، که حقیقت را تولید میکنند ــ دستنیافتنی بودن.