«پاسیو» به زايش و انهدام اشاره دارد. هيچ‌چيز استوار نيست، ناپايداری در بطن هرچیز نهفته و همه‌چيز در حال دگرگونی است. انسان معاصر اما سعی در ايجاد ساختارهايی بی‌نقص و مقتدر دارد. تصور کنیم که چیزی جز ویرانه‌ی اقتدار وجود ندارد، ويرانی آبستن آغازی دوباره خواهد شد و صدای رويشی دوباره به گوش خواهد رسید. اثر، مکانی ويران و متروک را مجسم می‌کند. ديوارها با اکسيد فلز، رنگ، خزه و گیاه پوشيده شده‌اند. سقف شکاف خورده و سازه‌ای بلند از آن آویزان است. حضور خاک و آب در فضا بر احتمال رویش تاکید می‌کند. نوسان نور بی‌ثباتی را به ذهن می‌آورد و بخار درون فضا بر تعلیق می‌افزاید. طراحی صدا، سکون، رویش و ویرانی در مکانی متروک را در ذهن تداعی می‌کند.