مجید بیگلری (م. ۱۳۶۵ تهران، ایران) مدرک کارشناسی خود را در رشته‌ی مجسمه‌سازی از دانشگاه هنر تهران دریافت کرده است. آثار بیگلری غالبا بیننده را در موقعیتی تناقض‌آمیز قرار می‌دهد: از یک‌سو، با انگاره‌هایی مواجهیم که از معنا و زیبایی تهی شده‌اند و حدس زدن درباره‌ی بستر آن ایده نیز جز با دقت و تامل بسیار ممکن نیست. از سوی دیگر، حقیقت عریانی که مخاطب با آن روبه‌روست، قوه‌ی تخیل او را به‌شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد: هنرمند، عمده‌ی بار تصویرسازی را بر شانه‌ی مخاطب می‌گذارد. بیگلری از ارائه‌ی اطلاعات روشن به مخاطب پرهیز می‌کند چراکه آن را مخل درک کلیت اثر می‌داند. قطعاتی که با آن مواجهیم در حقیقت اجزایی هستند که از هم جدا شده‌اند. برای ایجاد ارتباط بین قطعات، بیننده باید به دنبال شواهدی باشد که یا به عمد زدوده شده یا به‌طور حساب‌شده تخریب شده‌اند. بیگلری در اغلب چیدمان‌های خود از موادی مانند چوب، رنگ، پارافین، چسب، فولاد و کاغذ استفاده می‌کند. او آثار خود را در هفت نمایش‌ انفرادی و بیش از ۳۰ نمایش گروهی در داخل و خارج از ایران ارائه کرده است. بیگلری در تهران زندگی و کار می‌کند.

«تجربه‌ی به‌هم‌ریختگی»

تجربه‌ی به‌هم‌ریختگی درباره ی فاصله است: فاصله‌ی حقیقت تا واقعیت؛ فاصله ی بین دروغ و راست؛ بین نوشته و تصویر؛ بین خبر و حادثه؛ بین ساختارِ منظمِ تولید و درهم‌ریختگی پس از مصرف؛ درباره‌ی فاصله‌ی بین انسان و انسان؛ درباره‌ی نوعی عارضه؛ عادت در اثر تکرار؛ درباره‌ی شکلی انتزاعی از زندگی؛ درباره ی اعداد.