نیما بهروان (م. ۱۳۶۷، تنکابن، ایران( قسمت قابل توجهی از عمر خود را در خواب به سر برده است. او با تکمیل کارشناسی ارشد هنرهای زیبا در رشته‌ی طراحی و تکنولوژی در دانشگاه پارسونز نیویورک و با وجود حضور بینابینی در نمایشگاه‌های متعدد، تاکنون نتوانسته است کارهای هنری خود را به حراج گذاشته و از این راه امرار معاش کند. هم‌اکنون علاقه‌ی اصلی او زبان بصری مفهوم طراحی و کار روزمره‌ی او مهندسی فرآیندهای انسانی و غیرانسانی است. تمرکز وی بر طراحی، تولید و توسعه‌ی محصولات مادی یا دیجیتالی در جهت تسهیل حلقه‌ی اتصال بین سوژه و ابژه است.

سروش قره‌باغی (۱۳۶۸ تهران، ایران) فارغ‌التحصیل مقطع کارشناسی ارشد مهندسی کامپیوتر دانشگاه تهران است. او خود را وقف کشف شکل های نوین بیان داده‌های کامپیوتری و بازی‌سازی کرده و همچنین توسعه‌دهنده در این حوزه است. او با نمایش آثارش در جشنواره‌های مختلف، برنده‌ی چندین جایزه در فراخوان‌ها و المپیادهای گوناگون بوده است. او تاکنون آثارش را در شش دوره‌ی تادااکس (سالانه‌ی هنر دیجیتال تهران) به نمایش گذاشته است. قره‌باغی در تهران زندگی و کار می‌کند.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

سرکشی
با نگاه به هر دو معنای واژه‌ی «سرکشی» (نافرمانی، رسیدگی کردن) می‌توان بر دلایل وقوع سرکشی در زندگی روزمره قدری تأمل کرد و از این طریق روش دریافت بدن‌های مختلف از رویدادهای سیاسی و چگونگی تبدیل سرکشی بعد از تبدیل آن به نهاد اصلی بازنمایی منظورهایش روشن‌تر شود. فرضیه ی مورد نظر برای فهم بهتر «سرکشی» می‌تواند به اعمالی رهنمون شود که در منطق دولت‌های حاکم در قیاس با دیگر تقویم‌های زمانی دنیا به عصیان منجر می‌شود؛ چراکه برقراری جوامعی با رضایت کامل از اجماع حول یک وضعیت نامتمرکز اعمال نظر نمی‌تواند بازرسی حق به جانب دولت‌های حاکم را میسر سازد که در عمل هم نمی‌تواند از انکسار متافیزیکی منجر به اعمال خشونت به دور بماند. چگونگی پیداکردن توضیحی برای پدیده‌ای مانند زلزله که در اصل عادی به نظر نمی‌رسد، می‌تواند به تعریف طبیعت چیزهایی بیانجامد که فقط تجربه‌ی گروه خاصی در جامعه و رفتارهای آن‌هاست. اگرچه در کنار این پدیده‌های مشخص، ممارست وجودی اشیایی قابل توجه است که دست‌پرورده‌ی یک ایده‌ی مشخص هستند، اما به هر دلیلی نتوانسته‌اند به غایت خود برسند و هنوز یادآور عملی هستند که به عنوان ویرانه‌های یک اتفاق باقی می‌مانند. حال، آیا اشیا بیشتر از مردم دوام می‌آورند؟