رافائل موریرا گنسالویس، هنرمند فرانسوی، در ماه‌های دی و بهمن ۹۵ نمایشگاهی با عنوان «آب شور» در پاسیو‌ی گالری محسن برگزار کرده است. او در این نمایشگاه شیوه‌ای مدرن برای خلق اثر خود به کار گرفته است. در پاسیو‌ی گالری، عکسی به ابعاد ۱۲۰ در ۸۰ سانتی متر به نمایش در آمد که با استفاده از نرم افزار «آگمنت» به مجسمه‌ای در فضای مجازی بدل می‌شد. بر پایه‌ی این تصویر، بیننده فرمی نامنظم را مشاهده می‌کرد که قابلیت ظاهر شدن در زاویه‌های مختلف را نیز داشت. علاوه بر حجمی که آشکار می‌شد، شیوه‌ی ارائه‌ی این اثر بخش مهمی از رخدادی است که در این نمایشگاه شاهد آن بودیم. به نظر می‌رسد موریرا با اصرار بر مشاهده‌ی تصویر در فضای مجازی، قصد دارد حیطه‌ی نمود واقعیت را گسترش دهد. او از هر وسیله‌ی ممکن برای خلق آثارش بهره می‌گیرد و در این میان استفاده از ابزار مدرن یا حتی نامتعارف را مورد توجه قرار می‌دهد. اثر این هنرمند مانند تکه های گوناگون نامتوازنی از واقعیت است. او از هرچیزی در پیرامون به عنوان یک صفحه‌ی نمایش بهره می‌گیرد: مانیتور، بدن، آینه‌ی شکسته، سطح آب و هرچه که بتواند صفحه‌ی نمایشی برای تصویر هایش باشد. او در فضاهای خالی و گاهی متعارض تصویر خود را نمایش می‌دهد ، گویی در موقعیتی برتر قرار دارد . موریرا علاقه‌ای وافر به شکل دادن وضعیتی میان حس ملموس و فضای مجازی دارد. می‌توان گفت در حقیقت نیروی توانمندی در آثار او جریان دارد. برای او ساختن و در عین حال نابود کردن همان کمالی است که باید به آن دست یافت. موریرا از ترکیب بافت، رنگ و ریتم، برای ساختارمند کردن آثار خود بهره می‌گیرد. او با بهم ریختن و ساختن دوباره فضای بصری، بر بازسازی دست کم بخشی از زاویه‌ی دید ما تاکید بسیاری دارد. موریرا اشوب را نقطه‌ی اوج کار خود می‌داند و سعی می‌کند از آن به مثابه یک راوی بهره گیرد تا لایه‌های ذهنی و فیزیکی دریافت هارا خدشه دار کند و دوباره آن‌ها را بسازد. مجسمه‌ی مجازی او نیز دریافت تازه‌ای از فرم و حجم را در ذهن مخاطب شکل می‌دهد، گویی تاکید بر اینکه این حجم نامنظم تنها در فضای مجازی قابل دیدن است، این باور را در ذهن بیننده پدید می‌آورد که دنیای دیگری در همسایگی دنیای همیشگی‌ما به شکلی متفاوت در حال زیستن است.