نمایش «عضله» نمایش غیاب است. این غیاب در روند حذف تلویحی و با راندن یک موضوع به پس‌زمینه، موضوعات دیگر را که نام‌آشنا و هرروزه‌اند پیش کشیده است؛ از تلفن‌های گوشت‌‌آلود و چهره‌های وامانده گرفته تا مردان همنورد و شخصیت‌های تاثیرگذار. در نمایش «عضله» سید محمد مساوات با رویکردی طعنه‌آلود به تعاریف اخلاقی در شکلی موجه و وحدتی خیالی می‌پردازد. «عضله» در تکنیک آشنا و در موضوع اندکی غریب است. جهان مردانه‌شده‌ی این نمایش سازه‌ای است که مخاطب باید برای درک و تکمیل آن پیش‌دانسته‌های خود را از جهان طراحی‌های مساوات وارد متن کند. بخشی از این نمایش در ادامه‌ی مجموعه‌ی «اندوه» و بخش دیگر مستقل از آن است.

از ویژگی‌های طراحی‌های مساوات رجوع به سنت‌های گذشته و اتکا به زمان حال، بی هیچ ردّی از آینده است. نحوه‌ی رنگ‌گذاری و شیوه‌ی تصادفی او در این سیر، حاکی از دلبستگی به اتفاقِ در لحظه و اکنون است و  وجود مولفه‌های نقاشی قهوه‌خانه‌ای و چاپ‌سنگی نشانه‌ی بازآفرینی گذشته.

«اندوه/سلفی» در ادامه‌ی پرتره‌های پیشین مجموعه‌ی «اندوه» آمده اما نگاهی بی‌جنس‌گرا، خیره‌ و خودپرستانه‌ به ذات طراحی پرتره انداخته است. تکثر اعضا و درهم‌آمیزی بافت‌های نرم چهره در این مجموعه نشان از حالی سودازده و ماخولیایی دارد و در قیاس با پرتره‌های پیشین «اندوه» روحیه‌ای پویا‌تر به خود گرفته است.

عرض اندامِ خودنمایانه‌ی فیگورهای مردانه در مجموعه‌ی «اندوه/عضله» نمایش عریان گردن‌کشی و زورمندی است. این طراحی‌ها از شیوه‌ی محبوب مساوات در اختلاط و انفجار رنگ‌ها تبعیت کرده و فیگورها را در نبرد و چالشی  فردی نشان می‌دهد.

طراحی‌های ماژیکی «ببر مازندران» برخلاف زورآزمایی‌های فردی «اندوه/عضله» بازآفرینی نوینی از نبرد‌های گروهی و ‌روایت‌های شاهنامه‌ای و سقاخانه‌ای عرضه می‌کند. در این قاب‌ها نمایش همزمان شخصیت‌های برنده و بازنده، فاعل و مفعول، حاضر و غایب و تماشاگر و هم‌رزم در قالب رنگ‌بندی‌های متضاد ارائه شده است. «ببر مازندران» همچون پرده‌ای از نبردهای ایرانی‌ است که روایت نقال را با اندرزهای پهلوانی درآمیخته است.

«اندوه/تماس» طراحی‌ از تلفن‌های قدیمی با تکنیک اکرلیک بر مقوا است. این تلفن‌های ترک‌طاعت کرده و اندام‌واره که جزو اولین تلاش‌های مساوات در طراحی از طبیعت بی‌جان به حساب می‌آیند، در رنگ‌ شوریدگی و در فرم مادیت دارند. در این طراحی‌ها اندام با نبود خود به‌صورتی متناقض حضوری نشانه‌دار برجا گذاشته است.

«کارمند» مجموعه‌پرتره‌هایی ماژیکی است که مساوات از شخصیت‌های تاثیرگذار و ماندگار در ذهنش ساخته و پرداخته است. هر یک از این پرتره‌ها همچون آلبوم عکس‌های یادگاری، نوشته‌ای مرتبط با شخصیت طراحی‌شده را یدک می‌کشد. «کارمند» برخلاف دیگر طراحی‌های مساوات که ذهنی‌اند، فضایی عینی و تجربه‌شده دارد.