مجتبی امینی (م. ۱۳۵۷، سبزوار، ایران) کارشناسی نقاشی را از دانشکده هنر های زیبا دانشگاه تهران دریافت کرده است. چیدمان ها، نقاشی ها و مجسمه‌ها و همبندی‌های امینی ناخجسته و هولناک اند و به خاطرات کودکی او و تجربه اش از رویارویی با مرگ بازمی گردند. هرچند بعدها به ابزاری برای شفای روحی تبدیل شده اند و به تامل در وضعیت انسان هایی می پردازند که از سرزمین خود رانده شده اند. آثار امینی سیاهه ای اندوه‌بار از اشیائی مرتبط با ترس و مرگ و هجرت است. او برای خلق آثارش از موادی مانند چرم، آهن، پوست گوسفند، صابون، پشم شتر و سریش و کاغذ سنباده استفاده می کند. او نمایشگاه های متعددی را در داخل و خارج از ایران برگزار کرده است. امینی در تهران زندگی و کار می کند.