گالری محسن در نمایشگاه آرت دوبی ۲۰۱۸ آثار دو هنرمند جوان و خوش‌استعداد را به نمایش گذاشت. سارا عباسیان یکی از برترین نقاش‌طراح‌های نسل خود است و مجید بیگلری که مجسمه‌ها و چیدمان‌هایش نشانی از تولد هنرمندی با استعداد فراوان در زمینه هنرهای زیباست. این دو هنرمند همکاری‌شان را برای آرت دوبی ۲۰۱۸ با تمرکز بر درون‌مایه‌های خشونت، جنگ و آن‌چه از آن‌ها در جای می‌ماندآغاز کردند. از یک‌سو هر دو هنرمند در طول سال‌های جنگ ایران و عراق متولد شده و سال‌های کودکی‌شان را با هراس از جنگ و دشواری‌های سال‌های پس از جنگ گذرانده بودند. از سوی دیگرآن‌ها سال‌های نوجوانی‌شان را در دوران «جنگ‌ سرد» میان ایران و آمریکا گذراندند و ویرانی‌های کشورهای همسایه گذراندند. بنابراین گرچه جنگ درون‌مایه‌ای تکرارشونده است، آثار آن‌ها بازتابی است از تجربه‌ی ذهنی دو هنرمند درون‌گرا؛ هنرمندانی که زندگی‌شان بازتابی است از هراس، سرگشتگی و اضطراب نسلی از جوانان منطقه؛ آن‌ها که جنگ و خشونت زندگی و سرنوشت‌شان را از لحظه‌ی تولد عمیقا تخریب کرده است. مجید بیگلری در جدیدترین آثارش بر فرم و ابژه‌هایی متمرکز شده که به نظر می‌رسد مستندات و اشیائی باقی‌مانده‌ از فجایع تاریخی‌اند. با این حال این اشیا در طول زمان تکه و پاره شده‌اند؛ اشیائی که دیگر ردی از واقعیت‌هایی که زمانی در زمینه‌ی اولیه‌شان نمایندگی می‌کردند در خود ندارند. اکنون این اشیا توخالی، خام، پراکنده‌اند، با ارزشی خاص.
خرابه‌ها و بازمانده‌ها تکه‌هایی‌اند که تکرار و فقدان زیبای‌شان کرده و با گذر زمان به شواهدی از بریده‌های فاسد تاریخ تبدیل شده‌اند. شاهد اصلی تکه‌ای است که انگار هرگز وجود نداشته، مانند حقیقتی که هرگز به تصویر کشیده نشده و واقعیتی که هرگز از آن سخنی برده نشده.
سارا عباسیان، با تمرکز بر ستیز و جنگ طراحی‌هایی خلق کرده که به عمیق‌ترین دلایل جنگ می‌پردازد: دشمنی‌های تاریخی، ناامیدی اقتصادی و بی‌عدالتی اجتماعی. او ما را بر آن می‌دارد که تاثیرات فوری و طولانی‌مدت‌شان را در نظر بگیریم. از هر اثر قلم‌‌موی او حیواناتی ضمخت و انسان‌هایی ازریخت‌افتاده برمی‌خیزند که هولناک‌ترین تجربه‌ای را که انسان توانِ تحملش را دارد، به جان خریده‌اند: جنگ؛ کوره‌ای که از آن اغلب آلام و ارزش‌های بشر برخاسته. ایده‌ی اصلی در پسِ این مجموعه خشونت است و جنگ و کشتار و قتل‌عام. این‌ها تنها نمونه‌هایی تکان‌دهنده از روش‌هایی است که انسان‌ها از سلاح‌های جنگ و ترس و شکنجه استفاده می‌کنند؛ روش‌هایی به‌غایت خلاقانه، حقیقتا ترسناک و تماما اثرگذار. درگیری مسلحانه اثرات منفی متعددی بر شهرها، زیرساخت‌ها، نظارت بر بهداشت و سلامت عمومی و نظم اجتماعی دارد.
عباسیان و بیگلری ما را وا می‌دارند تا به این نتایج غیرمستقیم بنگریم که اغلب مورد غفلت واقع شده‌اند.